توجه به ابعاد اجتماعی پایداری در مجتمع های مسکونی

طراحی و توسعه پایدار، توسعه ای است کیفی و متوجه کیفیات و ابعاد گوناگون زندگی است و هدف از آن، بالا بردن سطح زندگی برای امروزیان و آیندگان است. و در این راستا پایداری مسکن یکی از بنیادی ترین مباحث می باشد و این پایداری از جنبه های زیادی برخوردار است از جمله حفظ هویت فرهنگی و قومی، ترویج زندگی سالم، استفاده خردمندانه از زمین، همگونی شکل ساختمان با محیط زیست، اقتصادی بودن ساخت و ساز با استفاده از فناوری های نوین، ... و یکی از این جنبه ها، بحث پایداری اجتماعی می باشد که در طراحی و وضع مقررات به علت داشتن ابعاد پیچیده و متنوع کمتر مورد توجه قرار می گیرد. نبود ثبات اجتماعی در سگونتگاه ها و تنزل مجتمع های مسکونی از محل زندگی و محیطی اجتماعی به مکانی صرفا خوابگاهی و اسکان به یک معضل اجتماعی و جهانی در کلان شهرها مبدل شده که بنابر مشاهدات جهانی در حال گسترش فزاینده است. بخاطر پرداخته نشدن به رابطه مسقیم نحوه و الگوی ساخت و ساز با هنجارهای اجتماعی نشات گرفته از فرهنگ و نگاه به انسان به صورت موجودی صرفا بیولوژیکی به بروز ناهنجاری های اجتماعی منتهی گردیده است. عدم توجه کافی به تدوین مقررات ضروری در بخش ساختمان سازی بخصوص در ابنیه مسکونی به یکی از عوامل تهدید کننده پایداری در ابعاد گوناگون از جمله بعد اجتماعی مبدل شده است در این نوشتار سعی شده است با بررسی نظری تبدیل مکانهای (خانه) با کیفیت و خوشایند در زندگی گذشته به نامکان های(مجتمع های مسکونی) که انسان ها فقط از سر اجبار در آنها مستقر شده و بدنبال فرصتی هستند که از آن جدا شده و در جایی بهتر اسکان گزیند نقش طراحی و مقررات مدرنیته ای در بروز و گسترش ناهنجاری های اجتماعی در این سگونتگاه ها مورد کندوکاو قرار گیرد و در نهایت با بررسی نمونه های به حد بهینه ای از ارتفاع در ابنیه مسکونی و تعداد ساکنین در یک مجتمع که لازمه تامین آسایش روانی ساکنین می باشد را معرفی شود که شامل حداقل های لازم برای حفظ آستانه ها جهت برقراری پایداری اجتماعی می باشد که ضامن سلامت روانی ساکنین و کاهش زمینه های بروز جرایم و ناهنجاری های اجتماعی می باشد می پردازیم و در نهایت پس از نتیجه گیری و استخراج نتایج کاربردی، پشنهاداتی جهت اطمینان از برقراری پایداری اجتماعی در مجتمع های مسکونی از بعد کالبدی فضاهای مشاع درون مجتمع ها مورد توجه قرار می گیرد.