بررسی و تحلیل مولفه های انعطاف پذیری در فضاهای آموزشی با رویکرد معماری ایرانی

معماری عصر حاضر در فضاهای آموزشی با نگاه به تعلیم و تربیت طراحی میشوند، اما نگاه دیگر عصر مدرن به کالبد آموزشی این است که میتوان ارتباط فضاهای بسته آموزشی را با فضاهای باز تقویت نمود. یادگیری، بخش مرکزی زندگیهر فرد است. حتی زمانی که به آن فکر نمیکنیم نیز اتفاق میافتد، با این تفکر که رفتار در خلا رخ نمیدهد؛ لذا راههای گوناگون رفتار، مرتبط با محیط کالبدی است. محیطهای یادگیری از عناصری تشکیل خواهند شد که در کنار هم معنادارمیشوند. معیارهای فضاهای آموزشی را میتوان چنین در نظر گرفت که به وسیله رنگ، نور، فضاهای چند کاربردی و انعطافپذیری به یک کالبد مطلوب در راستای معماری آموزشی خواهیم رسید. با شناخت معماری ایرانی و معماری زمینه می خواهیم این رویکرد را با تلفیق فضاهای آموزشی در کالبدهای اجتماعی و محلهایی گسترش داده و یک معماری نویناما دارای المانهای فرهنگی، آموزشی و هویتی را ارایه بدهیم. آنچه در این تحقیق خواهدآمد تلاشی برای ارایه یک صورت بندی کلی از تحلیل محتوای کیفی است که با متمایز کردن آن از نوع کمی، آغاز می شود همچنین نحوه کاربرد آن ها در فرایند تحقیق منجر میگردد. بر این اساس پژوهش فوق در مرحله نخست به شناخت و توصیف فاکتورها خواهد پرداخت کهبصورت توصیفی تحلیل خواهد شد. در نتیجه با ارتقای کیفیت فضای آموزشی در راستای تلفیق معماری مدرن با عناصر معماری ایرانی حس تعلق و انعطاف پذیری محیط را ارتقاء خواهیم بخشید