اهداف توسعه پایدار در جهت کاهش اتلاف انرژی و آلودگی محیط زیست

کاربرد مفاهیم پایداری و اهداف توسعه پایدار در جهت کاهش اتلاف انرژی وآلودگی محیط زیست در معماری، مبحثی به نام معماری پایدار را به وجود آورده است. در این نوع معماری، ساختمان نه تنها با شرایط اقلیمی منطقه خود را تطبیق میدهد، بلکه ارتباط متقابلی با آن برقرار میکند. بطوریکه بر اساس گفته ریچارد راجرز ساختمانها مانند پرندگان هستند که در زمستان پرهای خود را پوش داده وخود را باشرایط جدید محیط وفق میدهندو بر اساس آن سوخت و سازشان را تنظیم میکنند ساختمان ها امروزه، یکی از عمده ترین مصرف کنندگان سوخت های فسیلی هستند، با توجه به آنکه انرژی حاصل از مصرف این منابع تجدید ناپذیر هستند وعوارض مصرف بی رویه این نوع انرژی خود را به صورت آلودگی زیست محیطی نمایان می کند ونتیجه نهایی این سوء مصرف تولید انبوه گازهای گلخانه ای وگرمایش زمین می باشد. لازم است بشر امروزی به فکر کاهش این مصرف بی رویه باشد. در کشور ما برای رسیدن به این هدف اولین ویرایش مبحث 19 مقررات ملی ساختمان در سال 1370 شمسی با عنوان صرفه جویی در مصرفانرژی تدوین گردید. اما متاسفانه به دلیل عدم وجود آمادگی لازم در جامعه مهندسی ساختمان وعدم تمایل سازندگان به رعایت اصول الزامی این مبحث، ضوابط تعیین شده تا کنون در صنعت ساختمان کشور فراگیر نشده است. بازگشت به اصول معماری ایرانی، رعایت مبحث 19 مقررات ملی ساختمان و استفاده از انرژی های نو نه تنها اهداف معماری پایدار را در صنعت ساختمان سازی کشورمان تحقق می بخشد، بلکه بیماری بی هویتی کنونی در معماری معاصر را نیز درمان خواهد کرد