بررسی و تحلیل عوامل موثر بر اجتماع پذیری محیط و راهکارهای طراحی آن در فضاهای فرهنگی

متاسفانه عدم کارایی کافی مراکز فرهنگی موجود در کشور، باعث گردیده تا رغبت و اشتیاق مردم به حضور و فعالیت در این نوع فضاها و مجموعه ها کمتر از حد مطلوب باشد. در حال حاضر، یکی از کاستی های فضاهای معماری، عدمقابلیت ایجاد مولفه اجتماع پذیری در فضا است. اجتماع پذیری مکان رابطه ای مستحکم مابین مخاطب و فضای معماری است. پیوندی احساسی که مخاطبان، آن مکان را به عنوان قرارگاهی برای رجوع مجدد و مکرر به آن ارزشمندبدانند. در حقیقت اجتماع پذیری محیط شاخصی است که از طریق آن می توان میزان متمایز بودن آن مکان را با توجه به نوع برخورد و میزان استفاده مخاطبان نسبت به مکانی دیگر سنجید. مسلم است که این تمایزات حاصلجمیعی از عوامل شامل محیط کالبدی و معماری، محیط اجتماعی، نوع فعالیت ها، سطح فرهنگ، تاریخ، ابعاد شخصیو روان شناسانه می باشد. در عین حال تعاملات اجتماعی مابین گروه های هدف در هر حوزه عملکردی شاخصه ای مهم و تاثیر گذار در ضاوت کیفیت اجتماع پذیری محیط است. در این راستا، توجه به بستر جامعه، به خصوص بسترفرهنگی آن، امری حایز اهمیت است. در تحقیق حاضر ابتدا به بررسی ادبیات موضوع و مرور مبانی نظری مرتبط با ارتقاء اجتماع پذیری محیط پرداخته و پس از استخراج اصول و معیارهای مرتبط با تقویت ایم مولفه و تحلیل آن ها، برخی از راهبردها و راهکارهای عملی طراحی جهت نیل به ارتقاء کیفیت اجتماع پذیری فضا پیشنهاد شده است.