معماری نوین با احیای هویت معماری ایرانی

هویت یکی از پیچیده ترین مباحی مبانی نظری در معماری است و در معنای لغوی به معنی حقیقت و ماهیت هرچیز است هویت حقیقت وجودی است که شخص از آن برخوردار است و انسان تنها پدیده ای که دغدغه هویت دارد و همواره دنبال ابزاری است که خود را به واسطه ان تبیین کند. هر انسان علاوه بر هویت فردی نام جایگاه اجتماعی و روابط شخصی با دیگران دارای هویت جمعی به نام فرهنگ می باشد ملاک سنجش هویت در جوامع مختلف متفاوت است و درجامعه ایرانی اسلامی معیارهای پایدار ارزشی سنتی و مکتبی است. مقوله ای به نام هویت سابقه ای به بلندای تاریخ دارد با نگاه به معماری نوین ایران دریافت می شود که نوعی بیهویتی و عدم اصالت وجودی با توجه به شرایط زمانی و مکانی موجود و در عین حال عدم یکپارچگی بصری و دیداری در مولفه های مبانی هنری تجسمی یا شاخصهای زیباشناختی و بطور اخص در معیارهای اجرایی معماری مصالح ساختمانی و.. دیده می شود. در شکل گیری هویت معماری عناصر متعددی تاثیر گذارند که این پژوهش به دنبال شناسایی و چگونگی تاثیر آنها بر هویت معماری نوین است این سطح از معنای محیطی بیانگر نوعی ارتباط عمیق فرد با محیط بوده است که به آفرینش هویت و حس همزاد پنداری انسان با مکان می انجامد. از آنجایی که هویت هر بنا الزاما حاصل رویدادهایی است که در مکان رخ می دهد پس هویت با مکان خاستگاه مشتکری پیدا می کند در این راستا پژوهش سعی در شناخت عوامل هویت بخش معماری و دمیدن روح هویت ایرانی در کالبد معماری نوین ایران دارد.