ارائه روشی جهت تعیین نواحی با تصادفات زیاد عابرین پیاده در راههای بین شهری

افزایش تردد وسایل نقلیه و نامناسب بودن طرح هندسی راهها، وجود کاربریهای مختلف در حاشیه راهها، و همچنین عدم وجود تسهیلات ایمنی مناسب و کافی در کشور، موجب افزایش روز افزون تصادفات عابرین پیاده شده است. از طرفی با توجه به محدودیتهای موجود از قبیل محدودیتهای بودجه و اجرایی، امکان ایمن سازی کلیه مناطقی که تصادفات عابرین پیاده در آن رخ می دهد، وجودندارد. لذا در این مقاله روشی جهت شناسایی واولویت بندی مناطق سانحه خیز برای عابرین پیاده در راههای بین شهری ارائه می شود. تصادفات عابرین پیاده با تقسیم بندی راه به مقاطع خطی 1، 5 1/5، 2و 5 کیلومتری و با استفاده از نرم افزار سیستمهای اطلاعات جغرافیایی مورد تجزیه و تحلیل قرار می گیرد. نتایج بدست آمده نشان داد که تقسیم بندی منطقه به صورت مقاطع 2 کیلومتری جهت اولویت بندی مقاطع سانحه خیز از کارایی بیشتری برخوردار می باشد. اینروش در دو محور فومن- رشت و رشت – لنگرود در استان گیلان تست می شود.