معماری خیابانی با رویکرد فضای شهری

خیابان به عنوان مکانی برای آمد و شد و داد و ستد، کسب و کار و نیز گردش شد که هویت و موجودیت خود را در ایران به طور عمده 20ساله به دست آورد و در این زمان بود که معماری خیابان که متاثر از نوعی برونگرایی در معماری بود به شهرسازی تبدیل شد.جداره ی خیابان در واقع سیمای فضاهای جمعی وحاوی ارزش های فرهنگی ومحیطی جامعه است که در دوران مختلف شکل گرفته و به عنوان شناسنامه ی یک جامعه حاوی میراث فرهنگی آن به شمار می رود.بنابراین توجه به طراحی وساماندهی با رعایت ارتباط مناسب میان عناصر و وظایف خیابان های شهری از اهمیت ویژه برخوردار است.بابررسی روند شکل گیری اولیه تاپیشرفت وتکامل خیابانها مفهوم امروزی نیاز به حفظ وبقاء اصول و مبانی بخشهایی ازمعماری ایرانی در این زمینه احساس می شود.این مقاله با هدف بررسی دوره های شکل گیری خیابانها وروند پیشرفت آن به شکل امروزی تدوین گردیده است.دراین پژوهش از روش توصیفی - تحلیلی وشیوه مرور متون واسناد کتابخانه ای استفاده شده است .شبکه درهم تنیده خیابان های شهری که نتیجه ی سال ها تلاش شهروندان برای تداوم حیات شهری است،مملوء ازخاطرات،نیازها وسلایق شهروندان بوده وگویای نوع زندگی،طرز تفکر،سطح اقتصادی،نوع روابط اجتماعی وسایر اشتراکات ذهنی وعینی شهروندان درمقیاس شهر می باشد . دور شدن از هویت و ارزش های معماری ایرانی از انتقادهای وارده برروند پیشرفت و تغییر و تحول کالبدی خیابان های می باشد با بررسی روند شکل گیری اولیه تا پیشرفت و تکامل خیابان ها به مفهوم امروزی نیاز به حفظ و بقاء اصول و مبانی بخش هایی از معماری ایرانی در این زمینه احساس می شود.امید است برای هرچه بهترشدن شرایط فعلی حرکتی درجهت بهبود وبازیابی آنچه که دراین مسیرازدست رفته است صورت گیرد .