زمینه گرایی، رویکردی هم سو با توسعه پایدار

توسعه پایدار یک مفهوم چند وجهی است که به طور کلی فلسفه آن پیشبرد رشد و توسعه در چارچوب محدودیت های محیط با تاکید بر برابری در کسب فرصتهای اجتماعی و اقتصادی برای نسل فعلی و آتی است و کشور ما نیز یک کشور در حال توسعه محسوب می شود. بنابراین لازم است با شناخت اصول اساسی توسعه پایدار تلاش کنیم تا توسعه کشور را به نحو پایداری رقم بزنیم. با در نظر گرفتن این نکته که فرآیند توسعه در تمام اجزا یک جامعه اتفاق می افتد فلذا معماری به عنوان نمود شرایط فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی حاکم بر جامعه همواره نقش به سزایی در روند شکل گیری توسعه ایفا می کند. جوامع معماری معاصر همواره بر آن بوده اند که سبک و فرآیند طراحی معاری که به محصولی پایدار ختم شود را معرفی نمایند، محصولی که سه رکن پایداری اجتماعی، پایداری اقتصادی و پایداری زیست محیطی را به صورت موازی پاسخ گو باشد. ما نیز در این نوشتار با معرفی و ارزیابی معماری زمینه گرا و واکاوی ابعاد مختلف آن، در چهار زمینه کالبدی، فرهنگی اجتماعی، انسان گرایانه و تاریخی، رابطه توسعه پایدار و رویکرد زمینه گرا را جست و جو خواهیم کرد. این پژوهش که با مطالعه کیفی و روش تحقیق توصیفی تحلیلی صورت پذیرفته و ابزار گردآوری داده ها مشاهدات عینی و مطالعه منابع مکتوب، اسناد و مدارک می باشد، با هدف تبیین اهمیت رویکرد زمینه گرا در جهت نیل به محصولی پایدار می باشد.