بازتعریف پایداری محله درتحقق محلات پایدار (با الهام پذیری از پایداری انرژی در معماری ومی استان یزد)

پس از یک قرن تجربه معماری مدرن،علیرغم دستاوردهای با ارزش آن ، مشکلات پیچیده ای در عرصه محیط زیست محلات و بهتبع آن شهرها رخ داده،وضعیت جهان در آغاز قرن 21 میلادی به یک توسعه ناپایدار گواهی می دهد؛ مفاهیم بسیاری از توسعه پایداردرسطوح ملی ، منطقه ای ، بین المللی و شهری ارایه شده ، لیکن این مفهوم در مقیاس محله هنوز به قطعیت نرسیده و ابعاد آن موردبررسی تجزیه و تحلیل جدی قرار نگرفته است . مصرف بی رویه انرژیهای آلاینده در ساختمانها وعمدتا در بخش مسکونی و با توجه بهافزایش جمعیت و به تبع آن گسترش نیاز به مسکن، بحران کمبود انرژی در آینده ای نه چندان دور را رقم می زند.درکشور ایران نیز ، باتوجه به زنگ خطر پایان انرژی های فسیلی و عدم توجه و آگاهی جمعی، به نظرحساس تر می نماید . این پژوهش با روش توصیفی ،تحلیلی و با بهره گیری از تکنیک (Swot) در پی آنست که با مرور خاستگاه های توسعه پایدار محله ای در ادبیات شهرسازی معاصر و تلفیق آن با ویژگی های ارزشمند محله های سنتی و عناصر پایدار معماری بومی به معیارهایی در طراحی محله و بناهای آن دست یابد. باپژوهش در راهکارها و تجربیات کشورهای دیگر ، تلاش برای هماهنگ کردن آنها با بستر خود و بهره گیری از سرمایه ارزشمند معماریبومی و سنتی مطابق با اقلیم ، که غالب اصول مطروحه پایداری امروز جهان را داراست می توان شاهد کاهش آثار منفی این پدیده جهانیبود. یافته های پژوهش حاکی از آنست که در دو حوزه عناصر محله و ساختمان می توان با تلفیق یافته های جهانی و مطابقت آن با اقلیمو فرهنگ کشور اقدام به باز تعریف فنون سنتی کرده و با تحقیقات نوین، تولیدات جدید و تغییرویژگی های عناصر و مفاهیم معماری سنتیشاهد محلات پایدار بود.