بررسی رفتار شناسی سالمند و کودک در محیط تعاملی میان نسلی

طبق آمارهای اعلام شده توسط سازمان بهداشت جهانی پیر شدن جمعیت در کشور ما آغاز شده است و از آنجا که بدون در نظر گرفتنشرایط، قابلیت ها و توانایی افراد و فقط برپایه شرایط سنی در بازه سنی مشخصی یک نسل از جامعه ناگهان کنار گذاشته می شوند افسردگیناشی از احساس ناکارآمدی و طرد شدن بخصوص بعد از بازنشستگی، تهدید بزرگی برای جامعه سالمندان به شمار می رود. در دین اسلامارزش و اهمیت سلامتی انسان به حدی بالاست که طبق نص صریح قرآن نجات جان یک نفر انسان مساوی با نجات تمامی انسان ها وهلاکت یک انسان به منزله هلاکت تمامی انسان ها می باشد . برخورداری از یک زندگی سالم مولد و با کیفیت توام با طول عمر قابلقبول و عاری از بیمار حقی است همگانی که در مکتب اسلام،اعلامیه جهانی حقوق بشر (ماده بیست و پنج) و قانون اساسی جمهوریاسلامی (اصول 29 - 2 و 43) مورد تاکید قرار گرفته و از سوی دیگر نسل جوان پرمشغله در فرآیند پرسرعت و ماشینی جوامع فعلی اغلبزمان کافی برای گذراندن اوقاتی با دو نسل پیشین و پسین را نداشته ضروریست که برای هر دو نسل سالمند و کودک شرایطی فراهمگردد تا در بستری مناسب نسلی به بهره مندی از تجربیات و توجه سالمند دست یابد و با بوجود آوردن احساس استقلال و زندگی دوبارهدر افراد سالخورده؛ سلامت روان جامعه ارتقا یابد. پیوند میان دوران از کارافتادگی و بازنشستگی با یک دنیای فعال مولد و پرتحرک، ازطریق فراهم کردن فضایی که افراد با سنین مختلف یکدیگر را حمایت می کنند و مورد حمایت قرار می گیرند می تواند راهکاری موثربرای بحران سالخوردگی و از کار افتادگی پیش از موعد باشد در این پژوهش برآنیم تا با بررسی ویژگی های دو نسل سالمند و خردسال، ورفتارشناسی محیطی به شاخص های فضایی مطلوب برای تعامل دو نسل دست یابیم.