اثربخشی آموزش خودآموزی بر عملکرد حل مسیله ریاضی در دانش آموزان دختردوره دوم ابتدایی مبتلا به اختلال نقص توجه

مقدمه: هدف ازاجرای این پژوهش بررسی تاثیر آموزش خودآموزی بر عملکرد حل مسیله ریاضی در دانشآموزان دختردوره دوم ابتدایی مبتلا به اختلال نقص توجه بود. روش : پژوهش حاضر از نظر هدف، کاربردی و از حیث شیوهی انجام،نیمه آزمایشی است. جامعه آماری پژوهش حاضر را کلیه دانشآموزان دارای نقص توجه دوره دوم ابتدایی در مدارس ناحیه هفت مشهد می باشند .در این تحقیق از روش نمونه گیری تصادفی خوشهای28 نفر به صورت تصادفی ساده با بهره گیری از جدول مرگان انتخاب شده و در دو گروه آزمایشی و گواه قرار گرفتند. برای اجرایی نمودن قسمت میدانی پژوهش و اجرای پیشآزمون-پسآزمون، نمونهی پژوهش به 2 گروه آزمایش و کنترل تقسیم میشوند .گروه آزمایش تحت تاثیر متغیر مستقل (طی8 جلسه45 دقیقهای بستهی آموزشی خودآموزی) قرار میگیرد، گروه کنترل یا گروه شاهد تحت تاثیر متغیر مستقل قرار نمیگیرند. پس از آن از هر دو گروه آزمون به عمل میآید و نتایج دو آزمون با همدیگر مقایسه می شود. در این تحقیق از دو پرسشنامه1- پرسشنامه محقق ساخته حل مساله2-پرسشنامه کانرز معلمان استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده های تحقیق با استفاده از روش تحلیل کواریانس و با کمک نرم افزار22 spss انجام شد .یافته ها: در این تحقیق چون سطح معناداری(000/0) آزمون f در پس آزمون حل مساله کمتر از05/0 می باشد، لذا می توان نتیجه گرفت که آموزش خوداموزی بر توانایی حل مساله دانش آموزان بیش فعال تاثیر مثبت دارد . لذا با95درصد اطمینان اثربخشی آموزش خودآموزی بر توانایی عملکرد حل مسیله ریاضی تایید می شود.نتیجه گیری: نتایج تحقیق نشان داد روش خود آموزی بر توانایی حل مسیله دانش آموزان دارای اختلال دارای نقص توجه تاثیر معناداری دارد.