اثر شوری و روش کاشت بر عملکرد، اجزای عملکرد و درصد روغن دانه دو رقم گلرنگ (Carthamustinctorius L.) بهاره

به منظور مطالعه اثرات تنش شوری و روش کاشت بر عملکرد، اجزای عملکرد و درصد روغن دو رقم گلرنگ بهاره، آزمایشی در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه شیراز به صورت کرت های دو بار خرد شده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار اجرا شد. فاکتور اصلی شامل 2 رقم گلرنگ (اصفهان 14 و گلدشت)، فاکتور فرعی شامل 4 سطح شوری آب آبیاری (4/0، 9/5، 3/7و 1/9 دسی زیمنس بر متر) و فاکتور فرعی شامل 2 روش کاشت (درون جوی و روی پشته) بود. نتایج نشان داد که با افزایش شوری عملکرد دانه و اجزای آن (تعداد طبق در بوته، تعداد دانه در طبق، وزن طبق در بوته و وزن هزار دانه) بطور معنی داری کاهش یافت. بیشینه عملکرد دانه (43/2265 کیلوگرم در هکتار) در سطح 4/0 دسی زیمنس بر متر و کمینه آن (19/1559 کیلوگرم در هکتار) در سطح شوری 1/9 دسی زیمنس بر متر بدست آمد. رقم اصفهان 14 در مقایسه با رقم گلدشت به شوری متحمل تر بود و در همه سطوح دارای عملکرد دانه بیشتری بود. با افزایش شوری درصد روغن هر دو رقم کاهش یافت اما این کاهش در رقم اصفهان 14 به میزان 7/22 درصد کمتر از رقم گلدشت بود. عملکرد دانه در روش کاشت درون جوی به میزان 7/4 درصد بیشتر از روش کاشت روی پشته بود. به نظر می رسد دستکاری در روش کاشت و انتخاب رقم مناسب دو عاملی هستند که می توانند اثر منفی شوری را بر کاهش عملکرد دانه تعدیل نمایند.