تبیین جایگاه اعتماد به عنوان سرمایه اجتماعی در نظام تعلیم و تربیت ایران

اعتماد اجتماعی به عنوان یکی از عناصر اصلی سرمایهی اجتماعی به دلیل ارتباط مستقیم و فراوانی که با متغیرهای اجتماعی، اقتصادی و سیاسی جامعه دارد مورد توجه بسیاری از محققان میباشد. آموزش و پرورش در درجه اول موجب بوجود آمدن مهارتها و نگرش های لازم برای توسعه شده و در درجه دوم قابلیت لازم برای سازگاری و انعطاف در برابر تغییرات تکنولوژی، اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی را فراهم میسازد، بنابر این متاثر از اعتماد ایجاد شده میان منابع انسانی تاثیرگذار در فرآیند عظیم تعلیم و تربیت خواهد بود . در این میان سرمایه اجتماعی نقش بسیار مهمی را ایفا میکند، چرا که اعتماد از مولفههای مهم و کلیدی آن، موجب فراهم شدن فضایی مطلوب برای ایفای نقش مربیان دستگاه عظیم آموزش و پرورش خواهد گردید . سرمایه اجتماعی و به تبع آن اعتماد اجتماعی برخواسته از محیط پیرامونی بر نظام تعلیم و تربیت از جهت تاثیر در دستیابی به اهداف مورد نظر، دارای اهمیت زیادی می باشد . در این پژوهش با رویکرد کیفی و روش توصیفی ابتدا به بررسی مفاهیم مورد نظر در این حوزه پرداخته شده، سپس با نگاهی تحلیلی، جایگاهوارتباط این مفاهیم در نظام تعلیم وتربیت بررسی و آشکار میشود. بر اساس تجزیه و تحلیل اطلاعات بدست آمده، مشخص گردید که اعتماد مخاطبین به عملکرد نظام تعلیم و تربیت تاثیر مستقیم و بسیار زیادی در تحقق اهداف آن داشته، سبب تسهیل فعالیت ها و تسریع در تحقق اهداف موردنظر میگردد. افت تحصیلی دانشآموزان، کارآمد نبودن برنامههای آموزشی، واضح نبودن اهداف آموزشی، مطلوب نبودن محتوی کتب درسی، عدم وجود انگیزه کافی در بین معلمین و دانشآموزان و ... از جمله عوامل مهمی است که میتواند موجب بروز بی اعتمادی نسبت به عملکرد نظام آموزش و پرورش شود. در پایان راهکارهایی برای ایجاد و گسترش اعتماد به نظام تعلیم و تربیت ارایه میگردد.