بررسی وحدت وجود در مثنوی معنوی

یکی از مباحث عمده و محوری در عرفان اسلامی بحث وحدت وجود و ریشههای آن در تصوف است که در باب آن محققان ایرانی و غربی نظرات متفاوتی ارایه دادهاند. بحث وحدت شهود هم از مباحث بسیار نزدیک به وحدت وجود است که گاه با وحدت وجود یکی شمرده شده است. همچنین بحث حلول و اتحاد که جنبه تفریطی وحدت وجود است در آثار و تعالیم بعض از صوفیهانعکاس یافته است. اما در شعر عرفانی پارسی آغازگر بحث وحدت وجود سنایی غزنوی و سپس عطار است و این سنت عرفانی دیرینه پس از این دو عارف بزرگ به مولوی میرسد و وی در تمثیلهای گوناگون خویش در مثنوی به تبیین و تشریح وحدتوجود میپردازد. وحدت وجود مولوی نه وحدت شهود است و نه حلول و اتحاد بلکه وحدت وجودی است که صوفیان پیش ازوتحت عنوان لیس فی الدار غیره دیار یاد کردهاند. در این پژوهش سعی شده است به نگرشهای وحدت وجودی مولوی در مثنوی نگاهی جامع افکنده شود و رورس اندیشه عرفانی او در باب این موضوع خاص مورد کنکاش و بررسی قرار گیرد