طراحی مسیر پیاده گردشگری در راستای باز زنده سازی بافت های فرسوده نمونه موردی: حد فاصل امامزاده دو خاتون تا سقاخانه ارباب میرزای شهرکرد

بافت قدیم و کهن شهرها به واسطه قدمت و وجود عناصر با ارزش تاریخی، موقعیت مناسب ارتباطی وقرار گیری قلب تپنده اقتصادی در آن و غیره، دارای جایگاه منحصر بفردی در ساختار فضایی و کارکردی شهر می باشد. توسعه سریع شهرنشینی تاثیرات قابل توجهی بر بافت های کهن و تاریخی بر جای گذاشته است که این خود تخریب و فرسودگی بافت های مذکور را به همراه دارد. امروزه توجه به بافت های کهن و رفع ناپایداری آن ها به موضوع جدی و محوری تبدیل شده است. ایجاد محورهای پیاده گردشگری می تواند به عنوان یکی از روش های احیای فضاهای کهن و تاریخی شهری و جذب گردشگر مورد توجه قرار گیرد. بنابراین ساماندهی و احیای این مراکز شهری با استفاده از پیاده راه ها، علاوه بر تحقق اهداف حفاظتی این بافت ها به دلیل ارتقا کیفی فضاهای مربوط و تجهیز مناسب آن ها، نه تنها نیازهای ساکنان به فضاهای مطلوب شهر برای زندگی جاری را تامین می کند، بلکه چرخ های توسعه گردشگری در این بافت را فعال می نماید و این امر نه تنها موجب افزایش هویت اجتماعی و فرهنگی مجموعه بافت می شود، بلکه راهکاری موثر و تجربه شده برای ایجاد بازار تولید عرصه های عمومی و هویت از دست رفته و خاطرات زدوده شده از این بافت های کهن و تاریخی می باشد.در این مقاله سعی شده با ایجاد یک پیاده راه گردشگری در بافت کهن شهرکرد و ارتقا ابعاد کالبدی، عملکردی و ادراکی محیط آن و احیا ارزش های اجتماعی و فرهنگی و ایجاد سرزندگی و جذب گردشگر در آن گامی در جهت باززنده سازی بافت فرسوده این شهر برداشته شود.