مدل سازی و ظرفیت سنجی گردشگری میراث های زمین شناختی در منطقه کویری و بیابانی مرنجاب و دریاچه نمک با رویکرد آمایش سرزمین

دانش ژیوتوریسم دانشی با ماهیت ترکیبی بر پایه میراث زمین با رویکرد توسعه گرا، پایدارسازی و مردمی کردن پیچیدگی های دانش زمین است؛ که امروزه این دانش با گسترش مطالعات خود، مشتقات متعددی از قبیل ژیودایورسیتی (تنوع)، ژیوکانسرویشن(حفاظت )، ژیواینترپرتیشن (تفسیر) و... را در این شاخه از علوم زمین پدیدار ساخته است. که هدف تمامی آن ها پایداری و توسعه در عرصه های زیست محیطی، اقتصادی- اجتماعی جامعه انسانی به ویژه جامعه بومی است. از سوی دیگر آمایش سرزمین دانشی همسو با ساختار دانش ژیوتوریسم است که در روند مدل سازی، ظرفیت سنجی و شناخت ویژگی های میراث های زمین شناختی نقشی موثر بر عهده دارند. بر این اساس هدف نوشتار حاضر را ارتقای علمی، توسعه ناحیه ای و حفاظت از میراث های ژیومورفیک در منطقه مورد مطالعه به ویژه در سطح منطقه مرنجاب و پیرامون دریاچه نمک تشکیل می دهد. نتایج مطالعه پس از بررسی مختصر ویژگی های منطقه مورد مطالعه، بیانگر این نکته است که اصول آمایش سرزمین در مدیریت ژیومورفوسایت ها در قالب بررسی ساختار مدل های ارزیابی جامع به منظور استقرار نظام جمعیتی پایدار می تواند مورد بررسی قرار گیرد. و برنامه ریزی و بهره برداری از قابلیت های گردشگری میراث زمین شناختی کشور که بخش برجسته ای از آن مربوط به مناطق بیابانی و کویری ایران می شود، موضوعی ضروری در تحقق اهداف سرزمینی است. در این راستا وجود رویکردهایی از اصول آمایش سرزمین از مدل های ارزیابی جامع از توانمندی این میراث گران بها، ابزاری است درجهت تحقق مدیریت و بهره برداری بهینه و پایدار از جاذبه های گردشگری. به عبارت دیگر رویکرد آمایش سرزمین موجب جذب سازماندهی شده گردشگران شده و بسترساز ایجاد زیرساخت های مناسب و در مجموع سازماندهی برنامه های گردشگری را فراهم می کند.