فضاهای آموزشی و آموزش معماری

در برخورد با بسیاری از امور فرهنگی و اجتماعی، زمینه شکل گیری و ادامه حیات آن به عنوان پیش فرض و خنثی در نظر گرفتهمی شود، به طور مثال شهر در تحلیل های اقتصادی و رابطه خانه با خانواده. این برخورد خنثی با زمینه زمانی مختل می گردد کهاین پیش فرض هارایی خود را از دست بدهد و حضور و تاثیر خود را در شکل روبنا و محتوای خود به شکل منفی و در غیبت خودنشان دهد. به طور عموم، برخورد ما با فضای آموزشی نیز مصداق همین امر است و فضاهای آموزشی تنها زمینه ای خنثی و صرفمهیا کردن فضا برای عملکرد درون خلاصه می شود و اگر بحثی هم پیرامون آن شکل بگیرد، مباحثی زیبایی شناختی و نهمعنا شناختی است.بیانیه اصلی این مقاله اینست که این شکل برخورد با زمینه در حوزه آموزش معماری می بایست متحول گردد. شکل و ساختارآموزشی نه تنها امری خنثی در پس مباحث تیوری آموزشی نیستند، نشان دهنده و تعیین کننده محتوای واقعی ما از آموزشاست. در این مقاله، پس از بحث پیرامون مفهوم فضا و تغییراتی که در حوزه تفسیر معنای فضا شکل گرفته است، چند مفهومپایه ای در آموزش مدرن را که نماینده این نگاه جدید به فضا و آموزش است بررسی کرده و در آخر مصداق آنها را در حوزه آموزشمعماری تعیین می کنیم. این مقاله چکیده ای از تحقیقات میدانی است که نویسندگان در حین آموزش معماری انجام داده و مسیلهآن ساختار آموزش معماری در ایران است.