تحلیلی بینامتنی میان عرفان عملی و روان درمانی (با تکیه بر سروده های عطار و مولانا)

محور اصلی آثار ادبی و کاوش های روان شناختی و روان کاوی، تظاهرات روح پیچیده،شگفت انگیز و لایتناهی آدمی و تفسیر علی آن است. از میان شاهکارهای ادبی، نوععرفانی به لحاظ عجین شدن و آمیختگی باعشق الهی، بهترین جان داروی دغدغه روانهای خسته است؛ از این رو اگر اذعان کنیم ادبیات، عرفان و روان شناسی از آغاز سلسلهوار با هم مرتبط بوده اند، گزاف گویی نکرده ایم. از میان شاعران معنا گرا، عطار و مولانابی پروا از هر حکایت و تمثیلی که در خور توجه و ارزش نهادن نباشد، برای القای معانیعمیق فلسفی یا عرفانی بهره جسته و بیشتر از زاویه مباحث عرفانی به حکایات نگریستهاند؛ ولی ناخودآگاه و غیر مستقیم توجه خود را به مضامینی معطوف کرده اند، که بعضیحتی از نخستین گام های روان شناسی امروز به شمار می آید و عجیب این است کهایشان حقیقت ا فاقد آگاهی و شناخت نسبت به اصطلاحات روان کاوی و روان درمانی آنهم به سبک و شیوه امروز هستند. موضوع اصلی این جستار پاسخ به این پرسش استکه آیا میان عرفان عملی و روان درمانی که- دانشی کاربردی و مبتنی بر یافته های روان شناسی است- رابطه ای بینامتنی وجود دارد پاسخ به این پرسش می تواند گامی در جهت کاربردی کردن عرفان عملی باشد که همچون روان درمانی مرتبط با درونآدمی است.