ارتقاء پیاده مداری از طریق تبیین نقش عوامل کالبدی و عملکردی در الگوها و روشهای پیاده رو سازی مطالعه موردی: پیاده روهای شهر تهران

هر بخش عمده ای از سفرهای شهری به صورت پیاده انجام می شود، لذا پیاده روها به عنوان اصلی ترین عرصه حرکت وحضور پیاده جایگاه برجسته ای در سیستم حمل و نقل شهری دارند. امروزه تجارب کشورهای پیشرفته و مشکلاتی که به لحاظ زیست محیطی دنیا با آنها مواجه است باعث شده که بازگشت به روش های قدیمی حمل و نقل در اولویتطرحهای شهری قرار گیرد. لذا در جنبش های نوین شهرسازی، انسان به عنوان محور اصلی برنامه های مرتبط به حمل و نقل شهری مدنظر دست اندرکاران و مسیولین شهری است. مقاله حاضر با روش توصیفی تحلیلی و با هدف تقویت پیاده -مداری، در پی بازتعریف نقش عوامل کالبدی و عملکردی در تعیین الگوها و روش های پیاده روسازی می باشد. به بیان دیگر، این مقاله با بررسی روشهای رایج پیاده روسازی در شهر تهران و تحلیل نتایج آنها، اذعان میدارد که لازم است، درطراحی و اجرای پیاده روهای شهر عوامل مختلفی چون سلسله مراتب و نقش ترافیکی معبر، کاربریها و فعالیتهای بدنه،ویژگیهای فرهنگی، اجتماعی و تاریخی بافت لحاظ گردد تا محصول نهایی علاوه بر اینکه موجبات تسهیل حرکت ایمن پیاده را فراهم آورد، در عین حال سبب تقویت حضور وی در فضاهای شهری و از آن راه ارتقاء حیات شهری گردد.