تحلیل مکان شناسی فضاهای مذهبی در معماری شهرها بوسیله تحلیل الگوی استقرار مسجد و مجتمع فرهنگی ولیعصر عج

مدتهاست که ساخت و ساز معماری مسجد و مجتمع فرهنگی ولیعصر عج تهران همجوار با ساختمان تیاتر شهر در محافل معماری و مردمی بحث برانگیز است این اتفاق جهت گیری هنرمندان و همچنین گروه های مردمی را در پی داشته است از سوی دیگر بحث در خصوص فرم معماری مسجد و ضرورت تداوم معماری سنتی و یا پذیرش نوآوری در معماری بیرونی مسجد مدتی است که توجه محافل علمی و حرفه ای را به خود جلب نموده است فضاهایی چون مجموعه پارک دانشجو و تیاتر شهر با کارکرد اجتماعی خود می تواند بستر پرقدرت و سودمندی باری اقتصاد شهری تقویت ارتباطات اجتماعی، برقراری امنیت و اعتماد در فضای عمومی کنترل اجتماعی انتقال اخبار و اطلاعات، افزایش حساسیتهای روحی و تامین تعادل روانی تقویت حساسیتهای زیباشناختی، جامعه پذیری، و فرهنگ پذیری مردم باشد در حقیقت امکان انتقال فرهنگی خاص به افراد جامعه از پتانسیلهای یک فضای جمعی شهری موفق است که در محوطه تیاتر شهر به خوبی قابل مشاهده است در این نوشتار ابتدا ویژگی های و پتانسیلهای محدوده پارک دانشجو و برای تیاتر شهر به عنوان یک فضای جمعی موفق در شهر تحلیل و مورد واکاوی قرار می گیرد سپس با بیان پیشینه ای از شکل گیری اولین مسجد در تاریخ اسلام معیارهای مکانیابی مسجد در فضای شهر اقدام به مقایسه وتحلیل مسجد و مجمتمع فرهنگی ولیعصر با معیارهای به دست آمده خواهد شد نتایج مطالعات پیشین نشان داده است که تکرار در هر زمینه ای پس از مدتی منجر به بی تفاوتی افراد نسبت به موضوع تکرار شده می شود به عبارت دیگر ساخت مساجد در موقعیت های مختلف و در مقابل مخاطبان گوناگون عمدتا در یک شکل و عملکرد ثابت، نتوانسته به نیازهای ساکنان محل پاسخ دهد و در نهایت مورد استقبال کمتر اهالی قرار گرفته اند. با توجه به پیشینه تاریخی محوطه تیاتر شهر و حضور فعال مردم و جایگاه این بنا در خاطره جمعی و هویت معاصر شهر تهران لازم بود تا طرحی همگام و همراه با فرهنگ معاصر شکل بگیرد تا علاوه بر حفظ ویژگی های فضایی حاضر، بتواند با نسلهای جدید و نسلهای آینده ارتباطی نو را برقرار نماید.