نقش و وظیفه دستگاه های نظارتی در مبارزه با فساد اداری و مالی

وجود فساد در کشور و دستگاه های اداری هزینه و پیامدهای زیادی دارد، با توجه به گزارش سازمان شفافیت بین المللی فساد، رتبه ایراد در فساد 130 بوده و با نوع و ماهیت حکومت و ترویج آموزه های دینی بین کارگزاران ، رتبه یادشده زیبنده کشور جمهوری اسلامی ایران نیست، از سوی دیگر بحث نظارت باهدف پیشگیری و مقابله با فساد یک موضوع عقلی و قطعی در همه کشورهاست، به این معنی که فقدان نظارت امکان پذیر نیست و نبود نظارت یعنی نبود هدایت و کنترل صحیح به سوی اهداف تعیین شده و درواقعنظارت کمک به مسیولین تحت نظارت برای اجرای صحیح قوانین و مقررات و پیشگیری از جرایم و تخلفات است. البته استقلال دستگاه های نظارتی باوجود مولفه هایی ازجمله: نظارت اصلاح گر، نظارت کارا و غایت نگر، نظارت سازمان گرا، نظارت عینیت گرا، نظارت پیش نگر، نظارت مثبت نگر، نظارت واقع گرا، نظارت فرهنگ مدارو نظارت کل گرا،: نظارت اصلاح گر مفید بوده، لیکن نباید رویه به گونه ای باشند که به نحوی در اقدامات و عملکرد دستگاه ها دست وپا گیر شده و وقفه ایجاد نمایند، گرچه از یک منظر اگرتعریف درستی از حوزه عمل دستگاه های نظارتی ارایه شود و کارکرد آن ها به درستی شناسایی شود، نمی توان گفت دستگاه های نظارتی زیاد هستند، لیکن امروزه تعدد دستگاه های نظارتی و اینکه گستره آن در سه قوه کشور وجود دارد بیشتر در موازی کاری ها و تداخل وظایف قابل مطالعه و آسیب شناسی می باشند. سیاست های تقنینی ایران در خصوص اختصاص اصولی از قانون اساسی به دستگاه های نظارتی زمینه تقویت جایگاه آن ها بوده و فقدان هماهنگی بین دستگاه های نظارتی در نیل به اهداف کلان حکومتی، عدمپویایی دستگاه های نظارتی به دلیل فقدان نظام تبادل بین آن ها، وجود شکاف بین دستگاه های نظارتی و دستگاه های اجرایی، عدم وجود معیارهای روشن و مشترک در امر نظارت و بازرسی، فقدان تفاهم و تعامل بین دستگاه های نظارتی درون سازمانی و برون سازمانی و عدم استفاده از ظرفیت واحدهای نظارتی درون سازمانی برای ارتقای نظارت کارآمد توسط دستگاه های نظارتی برون سازمانی، عدم اطلاع رسانی از دستگاه هایی که حسن عمل دارند به افکار عمومی و درنهایت وابستگی ساختارهای سازمانینظارتی به قوای سه گانه در زمره موضوعاتی است در نقش و جایگاه دستگاه های نظارتی تاثیرگذار می باشند.