بررسی تقریر ویلیام جیمز از شرطیه پاسکال

برهان شرط بندی پاسکال استدلالی است عمل گرایانه جهت اثبات معقول بودن باور دینی و باور به وجود خداوند که پاسکال با حساب احتمالات آن را ارایه کرده است. ویلیام جیمز تقریری برشرط بندی پاسکال نوشته و کاستی های دیدگاه اورا طی یک نظریه مستقل بیان نموده است. جیمز معتقد است انسان موجودی صرفا عقلانی نیست و دارای دو ساحت دیگر غیر از عقل یعنی هیجانات و اراده نیز می باشد که انسان می تواند در مواردی که عقل قادر به اثبات یا رد گزاره ای نباشد و آن گزاره ، زنده،فوری و اصیل باشد حکم به تعلیق آن ندهد و اراده و ابعاد عاطفی خود را در تصمیم گیری هایش دخیل سازد ومقصود از دخیل ساختن اراده این است که کلیه عوامل موثر در باور مانند ترس،امید ،دلبستگی و... را در تصمیمش وارد سازد.با توجه به این که جیمز یک پراگماتیست است حقیقت بودن هر چیزی را در گرو سودمندی آن عمل می بیند او بیشتر به سود دنیوی توجه داشته و به بیانی دیگر اونقد دنیوی را بر نسیه اخروی ترجیح می دهد اما پاسکال علاوه بر سود دنیوی به سود اوخروی نیز توجه دارد.این مقاله درصدد تبین دیدگاه ویلیام جیمز در خصوص کاستی های نظریه شرط بندی پاسکال و در ادامه نقدهای وارده به تقریر جیمز می باشد.