توسعه ی پایدار از گذرگاه آموزش باکیفیت

آموزش و پرورش از دیرباز نقشی اساسی در تداوم و بقای جوامع بشری ایفا کرده است. مطالعات بیانگر تاثیر مثبت آموزش در توسعه جامعه است. به عبارت دیگر توسعه نیافتگی سیستم های آموزشی از مهمترین عوامل در توسعه نیافتگی کل جامعه محسوب می شود. در جوامع امروزی، جریان پرورش کودکان در خانواده آغاز شده ولی به زودی سازمانی اختصاصی مسیولیت ایفای این وظیفه را رسما برعهده می گیرد. اما باید دانست که آموزش و پرورش فقط محدود به تعالیم مدرسه و دانشگاه نیست؛ بلکه انسان در طولزندگی همواره در حال یادگیری است. با پیشرفت سریع فناوری و تغییرات مداوم جهان پیرامون، لازم است این یادگیری ها به صورت رسمی یا غیر رسمی و به صورت مادامالعمر ادامه یابد. همچنین آموزش باید از کیفیت لازم برخوردار باشد تا بتواند هم راستا با تغییرات به نیازهای جامعه پاسخ دهد. لذا آموزش با کیفیت به عنوان یکی از اهداف 17 گانه توسعه پایدار در دستور کار برنامه و توسعه سازمان ملل قرار گرفته است؛ ولی متاسفانه کشورهای درحال توسعه همچون ایران با چالش هایی در حوزه آموزش و پرورش روبروهستند که کیفیت نظام آموزشی آنها را زیر سوال برده است ناسازگاری بین منابع آموزشی با بازار کار، تقلیدی بودن نظام های آموزشی، افزایش نابرابری توسط نظام آموزش و پرورش نابرابر، کمبود منابع، بازدهی پایین نظام آموزش و پرورش، تمرکز بیش از حد ضرورت در نظام آموزش و پرورش و هزینه فرصت از دست رفته زیاد برای دهک های پایین جامعه، از جمله ی این چالش هاست. با توجه به چالش های مزبور، به روز رسانی محتوای درسی و متناسب سازی آن با نیازهای جامعه، بومی سازی نظام آموزش وپرورش، تمرکز زدایی از نظام آموزش و پرورش و ارتقای اثربخشی برنامه ریزی آموزشی می توانند راهگشا باشند.