طراحی و تبیین الگوی مرجعیت علمی در آموزش عالی ایرانبر اساس زندگینامه اندیشمندان کشور با رویکرد تحلیل مضمون

هدف از پژوهش حاضر طراحی و تبیین مدل فرایندی مرجعیت علمی در آموزش عالی ایران بوده است. در این پژوهش از روش آمیخته اکشتافی (کیفی کمی) از نوع کاربردی، به روش پیمایشی استفاده شده است. جامعه آماری در مرحله کیفی با استفاده از روش تحلیل مضمون، 10 نفر از افراد دارای شرایط مرجعیت درگذشته علمی ایران بوده است که با استفاده از روش نمونهگیری هدفمند انجامشده است و در مرحله دوم اساتید و صاحبنظران آموزش عالی شامل کلیه اعضای کمیتههای علمی فعال در وزارت علوم، تحقیقات و فناوری، شامل 176 نفر که بهصورت نمونهگیری تصادفی طبقهای موردمطالعه قرارگرفته اند. در مرحله اول تحقیق موضوع اتکاپذیری پژوهش توسط محقق رعایت شده در مرحله دوم ضریب آلفای کرون باخ محاسبهشده که عدد 0/89 به دست آمده است. یافتههای کیفی شامل مراحل پیدایش با پنج بعد، رشد و پرورش با شش بعد، تعامل با چهار بعد و تکامل با پنج بعد شناسایی گردید؛ و در پایان با استفاده از نرمافزار لیزرل 1 مراحل فرایندی و ابعاد مورد آزمون قرار گرفت. مشخص گردید؛ بیشترین تاثیر تجربه محیطهای علمی جدید و یادگیری مناسب با میانگین رتبهای 3/82 و کمترین تاثیر مربوط به وجود فضا و محیط سیاسی برانگیزاننده و تقویتکننده فعالیتهای علمی با میانگین رتبه ای 2/19 است. نتایج پژوهش نشان داد نظر به نقش مرجعیت علمی در افزایش توان رقابتی کشور وهمچنین جایگاه آن در اسناد بالادستی، ضرورت دارد با انجام برنامههای عملیاتی مناسب برای توجیه و آگاهسازی مدیران علمی کشور و بهتبع آنهمه دانشپژوهان شایسته از طریق برگزاری سمینارها و مجلات و انجمنهای علمی و صداوسیما اقدامات کافی به عمل آید.