بررسی رابطه بین اضطراب پیشرفت با خودمهارگری به عنوان یک عنصر فرهنگی در دانشجویان

اهمیت خودمهارگری، به عنوان یک عنصر مهم فرهنگی که در ادبیات دینی معادل تقوی است، برای ارتقای عملکرد، کاهش تنش و آسیب های روانی بر کسی پوشیده نیست، بدین ترتیب پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه بین اضطراب پیشرفت با خودمهارگری به عنوان یک عنصر فرهنگی در دانشجویان انجام شد. طرح پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی دانشجویان 20 تا 24 ساله دانشگاه گیلان در سال1394 بوده است که از این تعداد نمونه ای به حجم 100 نفر به شیوه نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند و پرسشنامه های اضطراب پیشرفت (آلپرت و هابر، 1960) و خودمهارگری (تانجی و همکاران، 2004) را تکمیل نمودند. نتایج تحلیل همبستگی پیرسون نشان داد که بین اضطراب تسهیل کننده با خود مهارگری به عنوان یک عنصر فرهنگی، رابطه مثبت و معنی دار (01/0> P)، و بین اضطراب تضعیف کننده با خود مهارگری به عنوان یک عنصر فرهنگی، رابطه منفی و معنی داری وجود دارد (01/0> P). همچنین تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از رگرسیون چندگانه نشان داد که اضطراب تسهیل کننده پیش بینی کننده مثبت و معنی دار خودمهارگری به عنوان یک عنصر فرهنگی (01/0> P)، و اضطراب تضعیف کننده پیش بینی کننده منفی و معنی دار خودمهارگری به عنوان یک عنصر فرهنگی است (01/0> P). بنابراین با توجه به نتایج پژوهش، دانشجویانی که در خودمهارگری به عنوان یک عنصر فرهنگی موفق تر هستند، اضطراب تسهیل کننده را تجربه می کنند و آن دسته از دانشجویانی که در خودمهارگری به عنوان یک عنصر فرهنگی نمرات پایین تری کسب می کنند اضطراب از نوع تضعیف کننده را تجربه می کنند.