جایگاه تربیت اخلاقی در فرهنگ آموزشی و برنامه درسی

صاحبنظران تربیتی، مسیله تربیت اخلاقی را از نیازهای ضروری هر جامعه می دانند که غالبا به فرهنگ خانواده و همچنین فرهنگ آموزشی آن جامعه مرتبط می شود. تربیت اخلاقی، به ویژه از دوره کودکی و نوجوانی، برای والدین و برنامه ریزان آموزش و پرورش مسیولیت آفرین است و کیفیت تحقق آن می تواند برای فرد، خانواده و جامعه سرنوشت ساز باشد. هدف مقاله حاضر بررسی جایگاه تربیت اخلاقی در فرهنگ آموزشی و برنامه درسی نظام آموزش و پرورش ایران بود.از روش تحقیق تحلیلی – استنتاجی استفاده شد. یافته های مقاله حاضر، موید مولفه های اثرگذار بر تربیت اخلاقی است. همچنین، به منظور تبیین کارکردهای تربیت اخلاقی، برخی از مبانی فلسفی، روانشناختی، جامعه شناختی و فرهنگی تشریح شد. در ادامه، چالش های تربیت اخلاقی در بین نوجوانان مورد کنکاش قرار گرفت. در نهایت، به منظور بهبود روند تربیت اخلاقی دانش آموزان در نظام آموزشی کشور، راهکارهای پیشنهادی ارایه شد. در مجموع می توان اذعان داشت که تربیت اخلاقی در فرهنگ خانواده شکل گرفته و ادامه می یابد و پس از آن، در فرهنگ آموزشی و برنامه های درسی در موسسه های تربیتی، کامل می شود. نقش و اهمیت برنامه های درسی در رشد تربیت اخلاقی بسیار حساس است و فقدان برنامه ریزی کارآمد، رشد تربیت اخلاقی در بین نوجوانان را با چالش مواجه می کند. محیط تربیتی سالم و کار آمد و به ویژه نقش مربیان که ناظر تربیت اخلاقی نوجوانان هستند، در کنار تاثیرگذاری رسانه های جمعی، گروه همسالان و شبکه های مجازی، در نحوه تحقق این هدف، بسیار نقش دارند