اثربخشی آموزش شناختی- رفتاری بر کنترل قندخون وافسرگی دربیماران دیابتی نوع 2 شهرستان رامسر

مقدمه: افسردگی یکی از بیماری های شایع روان پزشکی در جهان می باشد. درمان جامع آن، مستلزم ارزیابی مشکلات روانی بیماران و به کارگیری روان درمانی شناختی- رفتاری می باشد. هدف: پژوهش حاضر، بررسی اثر بخشی آموزش شناختی- رفتاری بر کنترل قند خون و کاهش افسردگی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 می باشد. مواد و روش ها: نمونه پژوهش حاضر جامعه آماری در این پژوهش شامل افراد مبتلا به دیابت نوع 2 مراجعه کننده به مراکز بهداشتی شهرستان رامسر که دارای پرونده پزشکی بودند که براساس آمار مرکز دیابت شهرستان رامسر در سال 1394تعداد این افراد 2300 نفر بود. براساس نمونه گیری خوشه ای از میان 6 مرکز بهداشتی درمانی در سطح شهرستان مرکز بهداشتی و درمانی ساداتشهر با 220 بیمار دیابتی به عنوان نمونه پژوهش حاضر انتخاب گردید و بیماران به پرسشنامه افسردگی بک (1961 (پاسخ دادند همچنین آزمایش HbA1c برای افراد اجرا گردید. در این میان 80 نفر دارای افسردگی و هموگلوبین گلیکوزیله (HbA1c (بالاتر از حد نرمال بودند با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی ساده 30 نفر به عنوان گروه آزمایش و کنترل انتخاب شدند که به صورت تصادفی در دو گروه 15 نفر کنترل و آزمایش قرار گرفتند. سپس گروه آزمایش طی 6جلسه 60 دقیقه ای هفته ای یکبار آموزش شناختی- رفتاری را دریافت نمودند. یافته ها: در مورد هموگلوبین گلیکوزیله پس از مداخله، میانگین نمره های گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل به طورمعنی داری کاهش یافت 01/0

افسردگی پس از مداخله به طور معنی داری از گروه کنترل کمتر . P<0/01 بود نتیجه گیری: بکارگیری این نوع روش درمانی شناختی رفتاری به عنوان بخش مهمی از درمان جامع دیابت توصیه می شود.