بررسی مفهومی فضای معماری و موسیقی از نظر فارابی

هرهنری به اقتضای هنر بودنش، منجر به خلق فضای هنری میگردد و بر مخاطب تاثیر میگذارد. حال آنکه ادراک فضای هنری مشروط به بهره مندی مخاطب از حواس پنجگانه و نیز تجربه زیست مشترک میان خالق و مخاطب است. در هر اثر هنری مرزی میان مخاطب و اثر ایجاد می گردد و در واقع تمام اشتراکات و تفاوتهای هنرها بسته به همین مرزها و ادراک مخاطبان از انها میباشد.موسیقی مجموعه های به هم تنیده از صداهای خوشایند و ناخوشایند است که با نظمی خاص شنیده میشود به عنوان انتزاعی ترین هنر در تاریخ پرفراز و نشیب خود همواره رها از بیانگری بوده است لیکن به تناسب زمانه گاه در خدمت شکوه و معنویت، باورهای دینی آیینی یا چهارچوب ها و ضوابط هنری بوده، گاه از آداب و رسوم درباری یا افت و خیزهای سلیقه کوچه بازار تاثیر پذیرفته و زمانی راه بازنمایی و توصیف طبیعت، پدیده ها و تصویر های نهفته در کلام شاعران و ادیبان را پیش گرفته است. همچنین معماری ترکیبی است از علم، هنر و تجربه که بهترین معماری باید نه با تزریق، بلکه با نسبتها و حجمهای سازنده سر و کار داشته باشد.در روند آفرینش موسیقی و معماری ابزارهای مفهومی و شالوده یی از یکدیگر قابل تفکیک اند و در تفکیک اینها از یکدیگر است که جدایی ها و پیوندهای موسیقی و معماری قابل بازشناسی اند. پژوهش پیش رو سعی بر بازشناسی ابزارهای مفهومی و شالوده یی این هنرها با بهره گیری از نظرات فارابی می پردازد. هدف این پژوهش، یافتن همانندی های موسیقی و معماری با توجه به نظریه فارابی می باشد. برای دستیابی به این هدف، با بهره گیری از روش استقرایی و تحلیلی- توصیفی و استفاده از منابع کتابخانه ای، اینترنتی ضمن تحلیل یافته ها، همانندی های معماری و موسیقی و نظریه های فارابی بررسی می شود. در نهایت به این نتیجه می رسد که همه هنرها یک وجه دارند و آن وجهی است که با هندسه ی دل ما از قبل طراحی شده و دارای حسی معنا گرایانه است.