دخالت اقلیم شناسی در برنامه ریزی شهری

این یک حقیقت آشکار است که چشم انداز شهری، آب و هوایی را پدید می آورد که برای نمونه آسایش انسان، کیفیت هوا و مصرف انرژی را تحت تاثیر قرار می دهد با این وجود مشخص است که مباحث اقلیمی عملا دخالت کمی در برنامه ریزی شهری دارند. علت ای مساله نیز به صورت سوال مهمی درآمده است که پاسخ های آن را می بایست از اقلیم شناسان و دست اندرکاران برنامه ریزی شهری خواست. موضوع اصلی که پژوهش حاضر آن را مورد نقد و بررسی قرار می دهد این است که چگونه و چه موقع اقلیم در فرایند برنامه ریزی شهری مورد استفاده قرار می گیرد. فرآیند این تحقیق براساس تحقیق میان رشته ای است که اقلیم شناسان و برنامه ریزان را در بر می گیرد. در مطالعات موردی از روش پرسشنامه و اطلاعات تاریخی استفاده شده که بوسیله عوامل و دست اندرکاران مختلف شرکت کننده در فرایند برنامه ریزی شهری سه شهر در سوید جمع آوری گشته است. این مطالعه نشان می دهد که برنامه ریزان شهری به موضوعات آب و هوایی علاقه مند می باشند اما نحوه بکارگیری و استفاده از اطلاعات اقلیمی هنوز نظم خاصی پیدا نکرده است. لذا نتایج به دست آمده دخالت اندک اقلیم شناسی در فرایند برنامه ریزی شهری را تدیید می نماید. این مساله نشات گرفته از دخالت چندین عامل محدود کننده مختلف می باشد که می توان آنها را در پنج متغیر، معرفتی، فنی سیاسی، سازمانی و بازار دسته بندی نمود بخشی از این مقاله به ارایه راه حل های کلید، می پردازد که برای رفع موانع یاد شده به کار می آیند این نکته اهمیت فراوانی دارد که اقلیم شناسان با انجام مباحثات و دیگر روش ها و ابزارهای مناسب برنامه ریزان را از نیازهای متقابل همدیگر آگاه سازند. اقلیم شناسان شهری نه تنها می بایست برنامه ریزان بلکه تصمیم گیرندگان و عموم مردم را از اهمیت اقلیم شهری آگاه سازند. به هر حال برنامه ریزی یک فعالیت سیاسی است که ضرورتا متکی بر علم یا حتی مرتبط با آن نیست. بعضی از موانع تعیین شده را می توان با بهبود قالبلیت های سازمانی در متن برنامه ریزی خنثی و بی اثر نمود.