کاربرد مدلسازی در پیش بینی دامنه پراکنش جنگلهای مانگرو

امروزه مدلسازی دامنه توزیع جغرافیایی گونه های گیاه و جانوری، یکی از مقرون به صرفه ترین روشهای مطالعات پراکنش محسوب میشود. با استفاده از این روشها میتوان مشخص کرد که گونه در چه مناطقی حضور دارد، بر اساس چه فاکتورهایی در مکانهای فعلی حاضر است و توزیع آن در آینده به چه صورتی خواهد بود. مدل حداکثر بی نظمی Maximum Entropy یا مکسنت MaxEnt برای نمایش پراکندگی گونه ها مناسب بوده و با روی هم گذاری لایه های متفاوت متغیرهای محیط زیستی موثر بر زیست گونه و نقاط حضور، مطلوبیت هر سلول در زیستگاه را به صورت تابعی از متغیرها بیان می کند. جنگلهای مانگرو در کرانه جنوبی ایران، اجتماعات گستردهای را در پهنههای گلی بین جزر و مدی سواحل کم شیب تشکیل داده و از زیست بوم های حساس ساحلی با تنوع زیستی منحصر به فرد محسوب می شود. به دلیل اهمیت بوم شناختی جنگلهای گرمسیری و نیمه گرمسیری مانگرو، پیشبینی پراکنش آنها در تعیین وضعیت حفاظتی، ارزیابی سطح تهدیدات و مدیریت زیستگاهی اهمیت زیادی دارد. مدل مکسنت MaxEnt برای مدلسازی عوامل تاثیر گذار بر دامنه توزیع جغرافیایی این جنگلها، رابطه بین آنها و ویژگیهای محیطی (غیرزیستی) تاثیرگذار بر توزیع جغرافیایی آن ها کاربرد دارد. با توجه به تغییر شرایط اقلیمی و واکنش متفاوت گونه ها به این تغییرات، لازم است الگوی کاملی شامل بازسازی گذشته، بیان وضعیت حال و پیشگویی آینده در دست داشت تا بهترین راهبرد برای جلوگیری ازتخریب ناشی از شرایط ناپایدار زیست محیطی این جنگلها مشخص شود.