بررسی موزه مردم شناسی در معماری و الگوی بهره گیری توسعه ای در موزه

موزه های مردم شناسی به طور خود به خودی بوجود نیامده اند.ابتدا موزه های سرزمین و سپس موزه های هویت مطرحشدند. بدیهی است که نخبگان، هر قدر هم که روشنفکر باشند،باز به تنهایی قادر به خلق پدیده یا پدیده های نو و در نتیجه تمدنینو نیستند. برای این کار نیروی فکری وجسمی همه انسان ها مورد نیازاست. معماران و برپا کنندگان این نوع موزه ها بیش از اینکه هدفی علمی را دنبال کنند به اهداف شخصی، قشری،یا احساسی توجه داشتند. این موزه ها مجموعه اشیایی را بدون ارتباط بایکدیگر و بدون ارتباط با انسان مصرف کننده آن عرضه می کردند؛ نمایشگاهی از اشیاء تقریبا نا متجانس بودند که بدون هیچ نوعروند و روالی در جعبه آینه ها جای داشتند.هدف این پژوهش بررسی موزه مردم شناسی در معماری و الگوی بهره گیری توسعه ایدر موزه می باشد که به روش توصیفی و تحلیلی صورت گرفته است.بررسی ها نشان می دهد،موزه باید در قالب اشیای خود، دوردست گذشته و آینده را در پهنه افق امروز ببیند.کلیت نظام مندی و استمرار فرهنگی را پیش چشم نهد و رمز و راز آن را در جاناشیا بنمایاند، تماشاگه راز باشد.چنین موزه ای در راستای توسعه فرهنگی است.