بومی گرایی درتفکرایرانی نقدی برآرای جلال آل احمد

به نظر می رسد ذهنیت فکری درجامعه ایرانی دربرخورد با ایده های دریافت شده یاتحمیل شده ازدیگری دچارنوعی سردرگمی بوده است ما نیازمند آنیم که تاریخ معرفت شناسی اندیشه های پذیرفته شده را ازدیدگاهی انتقادی مورد بررسی قراردهیم ازاین حیث تبارشناسی نقشهای روشنفکری درفضای عمومی غالبا روایتگر داستان تاریکی است به این معنا سرگذشت روشنفکران ایرانی به مثابه ی متفکران قوم اکنده ازگرایش ها و انگیزه های متناقض افراطی و رنج بار است چه آن زمان درمواجه با اولین نمودهای تمدن غربی و مساله تاخیر یا تعطیلی تجدد و چه اکنون درمدرنیته ی متاخر و دررویارویی با جهانی شدن ها به اعتقاد نگارنده جهانی شدن همچون ادامه ی تجدد ازدوسطح بالا و پایین به تراکم و درهم پیوستگی جهان کمک می کند دربرخورد با گستره ی تجدد یک گفتمان روشنفکری ایرانی با ایده ی جست وجوی هویت ناب و بازگشت به خود توین و تحت نام بومی گرایی ازآن سخن گفته میشود این پدیده درارای افرادی چون افرادی چون فردید آلاحمد شریعتی نراقی و شایگان نمود بارزیافته است درمقاله حاضر پس ازتفکیک انواع گفتمان های روشنفکری ایرانی درمواجهه بامدرنیته بومی گرایی خود را به مثابه ی ارایه برنامه ی اصیل شرقی را دربرابر مدرنیته ی متاخر جهانی شدن تعریف می کند این مهم با تمرکز برارای یکی ازنمایندگان این گفتمان یعنی آل احمد پی گرفته خواهدش د آل احمد با تقلیل مدرنیته به غربزدگی و ماشینیسم به نبرد ازطریق بافت سنتی جامعه ایرانی - شرقی می پردازد