بررسی و تحلیل روش های طراحی روسازی های صلب (روش طراحی AASHTO و PCA و MEPDG)

امروزه استفاده از بتن بخصوص در روسازی ها، بسرعت در حال افزایش می باشد. با توجه به افزایش ظرفیت های تولید سیمان در کشور در سال های اخیر، حرکت بسوی ساخت این نوع روسازی ها منطقی بنظر می رسد. روسازی های بتنی با توجه به طول عمر بیشتر در دوره بهره برداری و همچنین هزینه های تعمیر و نگهداری کمتر، می توانند در تحلیل های سود هزینه نسبت به روسازی های آسفالتی برتری خود را حفظ کنند. اما همانند تمامی سازه ها، راه نیز نیازمند یک طراحی درست و مهندسی شده می باشد تا بتواند نیازهای لازم برای عبور و مرور وسایل نقلیه در مدت زمان طرح را تامین نماید. به همین منظور روش های مختلفی برای طراحی بخش های مختلف دربرگیرنده روسازی های صلب نظیر ضخامت، داول ها و میلگردهای دوخت ارایه شده است. در این مقاله به بررسی و مقایسه روشهای طراحی انجمن راه و حمل و نقل ایالات آمریکا ( AASHTO )، روش انجمن سیمان پرتلند ( PCA ) و روش طراحی مکانیستی تجربی ( MEPDG ) پرداخته شده است. تحلیل های انجام شده در بخش پارامترهای ورودی و نحوه طراحی هر یک از این دو روش ذکر شده است. برای هر روش مزایا و معایب روش مورد استفاده ذکر گردیده است و نحوه استفاده و تفاوت در پارامترهای ورودی و اصول طراحی هر یک از آنها بیان شده است. لازم بذکر است که علارغم تمامی بررسی های انجام شده در مورد این روش ها، هیچگاه نمی توان نظر قطعی در مورد استفاده و یا عدم استفاده از یکی از روش های فوق را بیان داشت. چرا که با توجه به پارامترهای موجود ورودی و همچنین شرایط محل می بایست در هر پروژه بهترین تصمیم اتخاذ گردد.