بررسی الگوی کهن، فضای زیستی و جایگاه شوادان در معماری پایدار

درگذشته معماران بومی ایران برای ایجاد سازگاری با طبیعت، در اقلیم های مختلف آب و هوایی نو آوری های بسیاری را در سطوح مختلف ارتفاعی با بهره گیری از منابع گوناگون و انرژی های پاک طبیعی خلق کرده اند از مصادیق این امر شوادان ها هستند. مطالعه شوادان ها و ویژگی های آنها از یک سو و مقایسه آن با اصول پایداری از سوی دیگر آنها را به عنوان الگویی کهن در معماری پایدار و مدیریت انرژی قرار می دهد. این فضاها معمولا در عمق بین 6تا22 متری از سطح زمین حفر می شوند که دسترسی به آنها از طریق پله های متعدد امکان پذیر است این فضاها نقش زیادی در صرفه جویی انرژی داشته بطوری که در گرمای زیاد شرایط بسیار معتدلی را از نظر زیستی فراهم می کند و می تواند نمونه ای برای ساخت و سازهای جدید مبتنی بر الگوهای پایدار سازی مورد استفاده قرار گیرد. این مقاله به توضیح شوادان و تاثیر آن بر آسایش زندگی می پردازد تا با معرف ی الگوهای پایدار در شوادان ها روش هایی را برای استفاده از آنها و صرفه جویی در انرژی ارایه دهد.