بررسی نقش آزادی حاکمیت اراده در قراردادهای بین المللی

اصل حاکمیت اراده از مهمترین و در عین حال از پر دامنه ترین و عمیق ترین مباحث حقوقی به شمار میرود به طوری که برای مترتب نمودن اثر حقوقی بر هر فعلی در بیشتر موارد نیاز مند وجود اراده در زمانانجام آن فعل هستیم، از این رو، بیشتر قواعد و مقررات حقوق زمانی قابلیت اعمال دارند که عمل انجامیافته به طور ارادی انجام گرفته باشد. بی شک در ایجاد اعمال حقوقی، هیچ عاملی همانند اراده، مهمتریننقش را بر عهده ندارد. این امر مورد تایید تمامی حقوق دانان و قانون گذاران جهان می باشد، به طوری کهطرفداران اراده ظاهری نیز به این امر اذعان دارند. همانطور که گفته می شود قرارداد محصول توافق دوارادهی مستقل و آزاد است. یعنی اصل قرارداد با توافق ارادی طرفین ایجاد می شود، محتوا، شرایط وآثار آن نیز با ارادهی طرفین تعیین می گردد. در اغلب نظام های حقوقی این مطلب غیر قابل انکار است کهدر ایجاد تعهدات و التزامات حقوقی اراده نقش اساسی را ایفا می کند، الفاظ و افعال به تنهایی در ایجاد آثارحقوقی، اثری نداشته و موجد هیچ اثری نیستند، مگر در صورتی که کاشف از اراده و قصد باطنی باشند. بهعبارت اخری، به منظور ایجاد اثر حقوقی، اراده باطنی بایستی موجود باشد و مقصود از وجود اراده، اصدارآن از طرف شخص واجد اراده و کاملا آزاد می باشد. یعنی اراده ای که دارای جنبهی انشایی و خلاقیتباشد. اساسا انعقاد، انجام و سرانجام قرارداد در گرو اراده های مستقل طرفین آن است.