مبانی فلسفه دینی و معرفت شناختی فقه معماری

هنر دینی، آشکارگی زیباشناسانه تجربه های خود و خودی شده هنرمند مخاطب، بر مدار نظام آموزه های دین است. دو فصل مفهومی این تعریف، یکی تجربه های وجودی هنرمند مخاطب یا جریان هنر در هنرمند مخاطب و دیگری زبان داری آن تجربه هاست. معماری و شهرسازی، گستره زبانی فضاهای درونی و بینابینی این تجربه هنری است. از دیگر سو اندیشه فقهی نیز، به مثابه فصلی نظامواره از اندیشه رشد شناخت دینی، در آستانه گذار از عصر اول معرفتشناختی خویش؛ یعنی دگردیسی فلسفه فقهی است. مستند به این دوره بنیادنگر تازه پا، میتوان انتظار دومین فصل تحول معرفت شناختی فقه را، در عرصه میان رشتهای ها؛ از جمله حوزه فقه و معماری و شهرسازی را داشت، تا حوزه دانشی مزبور نیز به مدد تداوم جریان یابی در یکی از عرصه های حیات تمدنی، مجال قبض و بسط مرسوم معرفت شناخت خویش را داشته باشد. شاخص های ارزیابی؛ چونان حکمت بنیانی اثر، زیباشناسی دین شناخت، اتصال هویتی به پیشینه تمدنی و هویتی ایرانی اسلامی، به روز بودن، غنای محتوایی، فرا نیاز رشد توسعه محوری و ارزشمداری های اصیل، در رویکرد مدیریت راهبردی فرهنگی جامعه امروز ایرانی، فراخوان به کوشایی افزونتر در این ارتقا بخشی است و در این میان، بازخوانی بنیان اندیشه ای دانشی پیشرفت شناخت زبان ها و حوزه های گوناگون علوم هنر، یک اهتمام ضروری بنیادین است. این ضرورت راهبردی، در حوزه معماری و شهرسازی با ملاحظه فروکاهشی هویتی پرفاجعه در این عرصه، در چنددهه اخیر، چشمگیرتر مینماید و یکی از جمله همتهای زیرساختی، بازخوانی دانش های مبنای این حوزه هاست که شامل هفت حوزه نظری به نام فلسفه دینی، معرفت شناسی، هستی شناسی، انسان شناسی، روش شناسی، زیباشناسی و ارزش شناسی است که در این مجال به مبانی فلسفه دینی و معرفت شناختی فقه معماری، پرداخته خواهد شد.