فرایند طراحی معماری مبتنی بر حواس انسان در عصر دیجیتال (در تقابل با واسازی گرایی در معماری)

امروزه استفاده از فناوری اطلاعات به عنوان ابزار طراحی یکی از موضوعات بحث برانگیز در آموزش مهندسی معماری است. در چند دهه گذشته باورود رایانه به عرصه طراحی، پیوند بساوایی میان معمار و اثر کاهش یافته است و تصویر پردازی رایانه ای روند طراحی را به یک سیاحت بصری صرف تنزل داده است که باعث فاصله میان سازنده و شیء می شود. تولید محصول بر روی صفحه رایانه علیرغم پیچیدگی برنامه ای که برای ساختش مورد استفاده قرار گرفته آن را معتبر نخواهد کرد. در پژوهش حاضر محدودیت ها و مشکلاتی که ممکن است این ابزار در جنبه های ذهنی و اساسی کاریک معمار در برداشته باشد، مد نظر قرارگرفته است. بنابراین با هدف نیل به اثر معماری مبتنی بر حواس، پرداختن به فضایی که همه وجوه ادراکیانسان را درگیر خود نماید ضرورت مییابد. برای بررسی این موضوع از روش تحقیق کیفی استفاده شده است. در نهایت این نتیجه حاصل می گرددکه وظیفه معمار معاصر فراهم آوردن زمینهای برای طراحی و ساخت فضایی است که قابلیت استفاده از حواس انسان را در برقراری ارتباط با فضافراهم آورد. بنابراین طراحی دستی و کار با مدلهای فیزیکی در طراحی اولیه برای نیل به این هدف ضرورت مییابد و جستجوی نوآوری بصری کهبه واسطه نگرش واسازی گرایی به کمک رایانه صورت می گیرد در تقابل با معماری مبتنی بر حواس انسان است.