تاثیر نماز جماعت در میزان شادکامی، کیفیت زندگی و بروز اختلالات روانی در دانشجویانی

این تحقیق با هدف تعیین رابطه تداوم شرکت در نماز جماعت با شادکامی، کیفیت زندگی و بروز اختلالات روانی در دانشجویان دانشگاه فردوسی مشهد انجام شده است. روش: پژوهش حاضر از نوع علی مقایسه ای و جامعه آمارى این تحقیق شامل 60 دانشجوی دانشگاه فردوسی مشهد می باشد که 30 نفر از آنها 6 ماه مداوم در نماز جماعت شرکت می کردند و 30 نفر از آنها در نماز جماعت شرکت نمی کردند. نمونه به صورت تصادفی انتخاب و در مولفه های جنسیت، وضعیت اجتماعی اقتصادی خانواده، میزان تحصیلات، عدم وجود اختلال جسمی و روانی همتا گردیدند و پرسشنامه هاى کیفیت زندگی سازمان جهانی بهداشت (WHOQOL-BREF)، شادکامی آکسفورد و چک لیست اختلالات روانی SCL-90 را تکمیل کردند. داده هاى بدست آمده با استفاده روش هاى آمارى t و ضریب همبستگی پیرسون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: مقایسه نتایج بدست آمده بین دانشجویانی که در نماز جماعت شرکت می کردند و دانشجویانی که در نماز جماعت شرکت نمی کردند نشان داد که کیفیت زندگی و شادکامی در دانشجویان شرکت کننده در نماز جماعت به گونه معناداری بیشتر و بروز اختلالات روانی در آن ها به گونه معناداری کمتر بوده است. نتیجه گیرى: با توجه به نقش نماز در کیفیت زندگی و شادکامی و کاهش بروز اختلالات روانی بنظر می رسد مسیولین فرهنگى جامعه، به ویژه مسیولین فرهنگى دانشگاه، باید به گسترش این تلکیف الهی توجه ویژه نمایند و برنامه هاى خاصى در این راستا پیش بینى کنند.