رابطه تقید و پایبندی به نماز با تاب آوری و بازداری- فعال سازی رفتاری

نماز زیباترین سرود یکتاپرستی و زمزمه دلنشین صمیمیت و پاکی و تمرین وظیفه شناسی و سپاس به درگاه خداوند است. نماز و نیایش یکی از ویژگی های فطری انسان ها است چون درتمامی جوامع و زمان ها نیایش وجود داشته است و اگر عبادت را آمیزه ای از پرستش، نیایش، پناه جویی، رازگویی، نیازخواهی و عشق بدانیم، نماز بالاترین مصداق آن است. نماز از مهمترین فرایض دینی و از ضروریات دین مقدس اسلام و نقطه اوج عبادات است. قرآن نیز عبادت را راز خلقت انسان و در صدر برنامه های انبیا عنوان نموده است. همچنین انسان برای حفظ جاودانگی و پرورش استعداد های روانی به یک الگوی ابدی و ازلی نیاز دارد او برای رشد و شکوفایی استعدادهای انسانی و تعالی جامعه به خدا نیاز دارد. بى تردید، انسان درحیات اجتماعى خویش از عوامل متعددى تاثیر مى پذیرد و خود نیز در یک تعامل پیوسته با آن ها بر محیط پیرامون خویش اثر مى گذارد؛ به گونه اى که در دریاى مواج محیط، گاهى به تلاطم مى افتد و تحت تاثیر موج هاى سنگین قرار مى گیرد. حال از آنجا که تاب آوری بعنوان یکی از سازه های اصلی شخصیت برای فهم انگیزش، هیجان و رفتار مفهوم سازی شده است و تاب آوری ظرفیتی برای مقاومت در برابر استرس و فاجعه است. همچنین به جهت آنکه یکی از زمینه های رشد تاب آوری اعتقادات مذهبی و انجام فعالیت های مذهبی مانند نماز و نیایش است و روانشناسان همیشه سعی کرده اند که این قابلیت انسان را برای سازگاری و غلبه بر خطر و سختی ها افزایش دهند. در این پژوهش بر آن شدیم تا ارتباط تقید به نماز با تاب آوری و سیستم فعال سازی– بازداری رفتاری افراد را مورد بررسی قرار دهیم.