قرابت و نسب فرزندان نامشروع در فقه امامیه و حقوق ایران

قرابت عبارت از رابطه خویشاوندى است که بین دو نفر بواسطه قرابت خونی یا قرابت موجود در اثر ازدواج و یا قرابت موجود ناشی از شیردادن یک زن به طفلی برقرار می شود که بر این اساس قرابت را به سه نوع قرابت نسبی)خونی(، قرابت سببی)ازدواج( و قرابت رضاعی)شیرخوردن( تقسیم می نمایند و فرزندان نامشروع به افرادی اطلاق می شود که در نتیجهرابطه جنسی آزادانه بین زن و مردی که بدون رابطه و علقه زوجیت بین آنان بوده باشد، بوجود آمده اند و در این صورت از نظر حقوقی بین فرد و پدر و مادر عرفی یا به عبارتی طبیعی وی یک رابطه خونی و طبعی می باشد اما این رابطه مشروعو قانونی نبوده و نسب چنین فرزندانی نامشروع محسوب می گردد، بر این اساس مبنای اساسی برای مشروعیت نسب، وجود رابطهی نکاح واقعی و صحیح شرعی است. با وجود نکاح صحیح است که رابطهی خویشاوندی بین فرزند و والدین، بین فرزندان با یکدیگر و بین زن و شوهر و با بستگان آنها برقرار میشود