ارزیابی اجمالی خاکهای استان از نظر توانایی ذخیره و دسترسی آب برای گیاه در شرایط خشکسالی

در شرایط خشکسالی، عموما کشاورزان سعی در افزایش دفعات آبیاری می‌کنند ولی در این شرایط امکان دسترسی به آب با کیفیت و کمیت مناسب مقدور نیست. مطالعه حاضر به منظور ارزیابی اجمالی خاکهای استان از نظر توانایی ذخیره و دسترسی آب برای گیاه در شرایط خشکسالی انجام شد بطوریکه براساس مطالعات ارزیابی منابع و قابلیت اراضی استان در سال 1375، نتایج آنالیزهای خاکهای سطحی در بانک اطلاعات آزمایشگاه بخش تحقیقات خاک و آب اصفهان و نتایج پروفیلهای شاهد مطالعات خاکشناسی وضعیت خاکهای استان در اراضی هموار (شیب کمتر از 5 درصد) از نظر بافت، شوری و قلیائیت و وضعیت ماده آلی بررسی شدند نتایج نشان داد که کمتر از 50 درصد اراضی هموار استان (شیب کمتر از 5 درصد) امکان حداکثر ذخیره سازی آب در خاک جهت استفاده در آینده (ظرفیت نگهداری آب) را دارند ولی به لحاظ کمبود ماده آلی و به دنبال آن کاهش نفوذ کامل نزولات جوی و جریانهای سطحی امکان استفاده کامل از این پتانسیل بالقوه وجود ندارد همچنین به دلیل وجود محدودیت شوری و قلیائیت آب قابل دسترس‌ آنها برای گیاه همواره کاهش می‌یابد از طرفی مابقی خاکها به لحاظ داشتن بافت متوسط، پتانسیل خوبی از نظر ظرفیت نگهداری آب و آب قابل دسترس برای گیاه را دارند ولی به دلیل وجود محدودیت شوری امکان دسترسی آب برای گیاه در آنها کاهش و امکان استفاده کامل از این پانسیل بالقوه وجود ندارد نتیجه اینکه خاکهای استان در اراضی هموار (شیب کمتر از 5 درصد) از نظر نفوذ آب در خاک و دسترسی آب برای گیاه در شرایط ترسالی و خشکسالی با مشکل جدی روبرو می‌باشند ولی از نظر ظرفیت نگهداری آب دارای پتانسیل بالقوه بالایی هستند لذا در کلیه خاکها خصوصا خاکهای واقع در اقالیم خشک استان ابتدا با استفاده از روشهای مدیریتی نظیر عملیات آبخیزداری در اراضی مرتعی و مصرف کود دامی در اراضی کشاورزی و باغات اقدام به افزایش نفوذ آب در خاک نمود سپس با تغییر الگوی کشت در اراضی واقع در اقالیم خشک و مصرف کودهای پتاسه و در مواردی بور تحمل به خشکی و توان دسترسی گیاهان به آب ذخیره شده را افزایش داد.