اشتباهات مدیران منابع انسانی

دانش مدیریت و فن اداره، مانند هر اندیشه دیگر، در حال تطور و تکامل است. در دوران پیش از مدیریت هاى علمى، مدیریت ها به شکل فطرى و بدون فرمول هاى مدون و مبین بود؛ مانند واحدهاى تجارى در زمان چینیان و رومیان که داراى یک نوع بینش مدیریتى ساده بودند. با ظهور فردریک تیلور، دوران مدیریت علمى آغاز شد، ( 5) که به پدر مدیریت علمى معروف شد و در اوایل قرن حاضر، نوشته هایش در باره نظریه مدیریت، خوانندگان بسیار داشت. مبناى مدیریت وى براساس فناورى بود. به گمان وى بهترین راه افزایش بازده، بهبود فنون و روش هایى بود که کارگران به کار مى برند. او افراد را ابزار مى دانست و در طرح او بیش تر به نیازهاى سازمانى توجه مى شد، نه به نیازهاى افراد. دانشمندان امروزین مدیریت، بر سه اصل معتقد و متفق شده اند که عبارتند از: برنامه ریزى، سازماندهى و کنترل. وى مى افزاید که هماهنگى، رکنى از سازماندهى است و استقلالى در عرض آن ندارد و از این رو، نیازى به ذکر آن به عنوان یک اصل نیست؛ زیرا مدیریت، همان هماهنگى است. برخى به این اصول، انگیزش یا رهبرى را نیز افزوده اند. از مجموع آن چه گذشت، دانسته شد که اتفاق و اتحادى در زمینه اصول مدیریت و تعداد آن ها وجود ندارد. با وجود این، در یک جمع بندى نهایى شاید بتوان وحدتى را براى عناوین پنج گانه زیر تصویر کرد: برنامه ریزى، سازماندهى، هماهنگى، رهبرى (انگیزش) و کنترل (نظارت). بیش تر علماى مدیریت، به این اصول پاى بند هستند. نویسنده نیز با پژوهشى که کرده است، این امر را تایید مى کند و معتقد است که در یک روند کلى، از دوران بى اصلى به اصول گرایى انبوه و سرانجام، به اصول تقریبا متسالم بالا رسیده است که مى توان بر آن، تکیه و اعتماد کرد. این اصول، در حقیقت، وظایف مدیریت هستند که بخش دوم این تحقیق را تشکیل مى دهند. البته وظیفه هماهنگى، در ذیل سازماندهى طرح مى شود.