تحلیل نظریه مکان یابی برج های مسکونی؛ نمونه موردی شهرک غرب و اکباتان درشهرتهران

در دوران معاصر تامین سکونتگاه به عنوان یکی از مسایل اساسی در ساخت و توسعه شهرها مطرح می باشد. تهران به عنوان نقطه تمرکز جمعیت شهری و بستر رشد شهرنشینی و زیاد شدن جمعیت با کمبود زمین مناسبی برای ساخت و ساز مواجه می باشد. احداث مجتمع های مسکونی در مکان های مناسب و از پیش مطالعه شده جزیی از اقدامت لازم برای پاسخ گویی به نیاز رو به ازدیاد مسکن و سرپناه می باشد. تحقیق حاضر به تحلیل موارد و راهبردهای مربوط مکان یابی مجتمع های مسکونی و بیان مطالعات انجام شده در این زمینه می پردازد. به عنوان نمونه به منطقه غرب شهر تهران اشاره می شود. تراکم ساختمانی بیش از حد و عدم مشارکت ساکنان با هم و دسترسی نامناسب به خدمات عمومی، ناهماهنگی بافت اطراف را می توان از نقاط ضعف موارد مکان یابی شده در محدوده جغرافیایی موضوع پژوهش به حساب آورد. این موارد به خاطر شیوه برقراری ارتباط افراد در محیط های مسکونی و هماهنگی شکل گرفته در قبل و بعد از انجام طرح ها مربوط می شود. اندیشه بلند مرتبه سازی و برج سازی همواره از سوی صاحب نظران مسایل اقتصادی، اجتماعی و کالبدی مورد تحلیل واقع شده است. دیدگاه های موافق و مخالف بلند مرتبه سازی هر کدام با تاکید بر یک بخشی از این فرآیند آن را مورد نقد و بررسی قرار داده اند. مورد لازم و قابل ذکر در زمینه مکان یابی و احداث مجموعه های مسکونی بلند مرتبه همان پاسخ گویی به نیاز رو به فزونی مسکن در سطح شهر تهران می باشد. برخی از این موارد احداث شده فاقد اصول و مقررات ساخت و ساز ابنیه بلند مرتبه می باشند؛ چرا که رضایت ساکنین را فراهم ننموده اند. در این تحقیق به عوامل موثر در رویداد بهینه این مکان یابی پرداخته ایم. از همین رو، در این پژوهش سعی بر آن است تا با مقایسه تحلیل شرایط و معیارهای دسترسی به بهترین و سودمند ترین شرایط مکان یابی یک مجتمع زیست انسانی به بررسی تطبیقی نقاط ضعف و قوت آن ها پرداخته شود و از این طریق میزان موفقیت هر یک از آن ها در تامین مسکن مناسب مورد ارزیابی واقع گردد.