بررسی آثار معماران معاصر ایرانی با رویکرد به شاخصه های معماری ایرانی

معماری عنصری ذاتی در زبان فضایی شکل هاست و عمیقا تحت تاثیر حوزه های پیچیده ای از مباحث فرهنگی و سنتی است. برای خلق معماری با هویت، باید در خلق ایده به دنبال در نظر گرفتن مخاطب، محیط و تاریخ بود. معماری سنتی ایران که در زمان و مکان خود یکی از با ارزش ترین میراث های فرهنگی جهانی به شمار می رود، امروز فاقد سرمشق های شاخص و بدیع است. تحولاتی که از اوایل قرن بیستم آغاز شد موجب ایجاد بی هویتی فرهنگی در بیشتر آثار معماری ایران گشته است. هدف از این پژوهش معرفی شاخصه هایی از معماری ایرانی که در بیشتر آثار معماران معاصر به عنوان نمایه ای از هویت معماری ایرانی مطرح است ، می باشد. در این راستا با بهره گیری از روش تحقیق کیفی ، 15 نمونه از کارهای معماران معاصری که دغدغه آنها توجه به رویکرد معماری ایرانی بوده، بررسی شده است. نتایج تحقیق حاکی از آن است که بیشترین گرایش معماران معاصر به بهره گیری از هندسه، فرم و رویکرد فرهنگی – آیینی و کمترین گرایش آنها به رویکرد اقلیمی و بعد از آن رویکرد سازه ای می باشد.