بررسی نقش سیستم آموزشی در هویتمندی معماری

دستبابی به معماری با هویت، موضوعی پر اهمیت در معماری معاصر ایران است. کوشش در حرکت به سوی معماری با هویت در معماری ایران، پاسخی به نیازهای معنوی انسان ها، در کنار تمامی نیازهای مادی ایشان است. ضرورت حرکت به سوی این مفهوم در برنامه های اول و دوم توسعه کشور به صورت کلی و در برنامه های سوم و چهارم توسعه به تفصیل مورد توجه قرار گرفته است. اهمیت موضوع تا جایی است که در صدر چارچوب کلی برنامه توسعه نیز مشاهده می گردد. نیاز به شهرهای با هویت ایرانی – اسلامی، امروزه به خواستی عمومی و فراگیر تبدیل شده است. عدم توجه به وجه هویتی معماری و اهمیت غیر قابل انکار هویت هر ملت در آفرینش یک اثر معماری، زمینه تنزل معماری به ساختمان سازی و سرپناه سازی را فراهم آورده است. در این میان سیستم آموزشی به عنوان آموزش دهنده اصول و مبانی معماری و پرورش معمار نقش بسزایی در شکل دهی بنیان های فکری و فلسفی در معماری امروز را دارد.. در این مقاله پس از بررسی مفهوم هویت و اهمیت آن در معماری به اثرگذاری شیوه های آموزشی بر شکل گیری بنیان های فکری و تاثیر آن بر معماری معاصر خواهیم پرداخت. روش تحقیق به صورت کیفی می باشد و با نمونه گیری و نظر سنجی از جامعه آماری کوچک اساتید، پروسه آموزشی و عدم انسجام آموزش معماری در کشور به عنوان مهم ترین عامل بی هویتی معماری امروز معرفی می گردد.