مفصل های سبز شهری- طراحی اکولوژیک شبکه سبز شهر براساس مفهوم مفصل

در حالی که با وسعت گرفتن شهرها مداخلات و طراحی برای کل شهر امری غیر ممکن به نظر می رسد؛ رویکردهای ساختار گرایانه به مدد شهرها آمدند و ساخت اصلی شهرها را مفهومی مرکب از اصلی ترین عناصر شهر و روابط بین این عناصر تعریف کردند. یکی از راهکارهای مورد بحث در بررسی کیفی این رویکرد، انطباق و تجمیع لایه های مختلف ساختاری است. همچنان که تا مدت ها از شبکه های دسترسی، مراکز عمده فعالیتی و ساختمان های اصلی شهر به عنوان ساخت های اصلی شهر یاد می شد، با شدت گرفتن بحران های زیست محیطی تلاشی جهانی برای حل این معضل بواسطه توجه به فضاهای باز و سبز و عوامل شاخص طبیعی صورت گرفت. این امر منجر به شکل گیری دیدگاه های مهمی چون اکولوژی شهر و اکولوژی منظر شد که فضاهای سبز شهر را سیستمی یکپارچه در نظر می گرفت و سعی در انسجام بخشی هرچه بیشتر آن داشت. با توجه به این موضوع، شبکه سبز شهری خود یکی از عناصر ساختار بخش در شهر است و علاوه بر هم پیوندی و انسجام بافت به لحاظ کالبدی، سبب حضور اجتماعی شهروندان و شکل دهنده مفهوم مکان می شود. این مهم از طریق انطباق ساختار سبز مفصل بندی شده بر سایر لایه های ساختاری شهر تحقق می یابد. بنابراین با ارایه راهکارهایی در زمینه چگونگی این مفصل بندی می توان تا حد قابل قبولی از هم گسیختگی این اجزا در سیستم سبز شهر جلوگیری کرد و با اعمال سه اقدام حفاظت، بهبود و گسترش به شبکه سبز منسجم شهری دست یافت. مقاله پیش رو در ابتدا ضمن معرفی شبکه سبز و تعریف اجزای آن، به تبیین جایگاه یک سیستم سبز پیوسته در شهر و مزایای آن می پردازد. سپس براساس تطبیق مفاهیم در ارتباط با عنصر مفصل با مفاهیم رایج در ادبیات اکولوژی شهر بیان می کند که انسجام بخشی درون شبکه سبز از چه طریقی حاصل شده و اجزا چگونه در این انسجام بخشی مشارکت می کنند. در نهایت با تعمیم مطالب بر سیستم شبکه سبز شهر تهران به آسیب شناسی آن پرداخته و راهکارهایی را برای جلوگیری از، از هم گسیختگی شبکه ارایه می دهد.