عدالت احصایی،از رهیافت های نظری تا چالشهای فراروی آن

گفتمان خطر مدار در مدیریت بزهکاری بر پایه اندیشه های مدیریتی رهیافتی نو از پاسخ دهی به بزهکاری رامی شناساند. ویژگی این رهیافت آن است که از یک سو موجبات تغییر نگرش و جهت گیری سیاست کیفری را از رویکرد بالینی و باز پرورانه به رویکرد های کنترلی و نظارتی فراهم آورده و از سوی دیگر با بهره گیری از سنجه های آماری و یا اجتناب از مفاهیم اخلاقی و فرد مدارانه بر آن است تا با ارزیابی ضریب احتمال خطر بزهکاری و تکرار جرم از سوی بزهکاران پرخطر جامعه را از خطر آنان مصون سازد. لذا عدالت احصایی در پیپاسخ به این پرسش بنیادین می باشد که آیا می تواند به جای بسنده کردن به اهداف سنتی عدالت کیفری در خصوص اصلاح و درمان مجرمین، مرتکبین را به صورت یک توده در نظر گرفت و با توسل به تکنیک های نوین، بزهکاران خطرناک را از طریق تدابیر نظارت فشرده و کنترل اجتماعی از جامعه طرد نمود. بدین ترتیب نگارنده می کوشد تا با تاکید بر مولفه های خاص اندیشه عدالت احصایی تاثیرگذاری مدیریت شرایط، پیش بینی های آماری در سیاست قضایی و سزاگرایانه عوام گرایانه را بر سیاست کیفری مورد بررسی قرار دهد