بررسی اثربخشی آشکارسازی هیجانی نوشتاری بر مکانیسم های دفاعی افراد ناگوهیجان

هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر آشکارسازی هیجانی نوشتاری بر مکانیسمهای دفاعی افراد ناگوهیجان بود. در این تحقیق شبه آزمایشی برای تعیین اثر بخشی آشکارسازی هیجانی نوشتاری از طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل استفاده شد. بدین منظور 130 نفر از دانشجویان دختر و پسر مقطع ارشد و دکتری خوابگاههای دانشگاه تهران به شیوه نمونه گیری دردسترس و هدفمند انتخاب و در نهایت تعداد 35 نفر که در مقیاس ناگویی هیجانی تورنتو) TAS-20 ( نمرات بالایی کسب کرده بودند غربال شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. به منظور بررسی مکانیسمهای دفاعی از پرسشنامهسبکهای دفاعی ) DSQ ( استفاده شد. سپس با استفاده از برنامه دو هفتهای آشکارسازی هیجانی نوشتاری 6 جلسه 20 دقیقه ای(، تغییرات به وجود آمده در پس آزمون اندازهگیری شد. دادههای پژوهش با استفاده (از آزمونهای نان پارامتریک )ویلکاکسون و یومن ویتنی( و به وسیله نرم افزار - SPSS نسخه 23 تحلیل شدند. یافتههای پژوهش نشان داد که آشکارسازی هیجانی نوشتاری استفاده از مکانیسمهای دفاعی رشد نیافته را کاهش و استفاده از دفاعهای رشد یافته را افزایش میدهد؛ درحالیکه تاثیر چندانی بر دفاعهای نورتیک ندارد. بر اساس یافتههای پژوهش حاضر میتوان نتیجه گرفت که آشکارسازی هیجانی نوشتاری میتواند به عنوان نوعی درمان مکمل و موثر در رواندرمانی به کار گرفته شود.