روش شناسى آیات الاحکام در تفسیر اهل بیت(ع)

امامان معصوم(ع) توجهی خاص به بیان احکام الهی داشته اند، فراوانی روایات رسیده ازآن بزرگواران گواه این مدعاست. از سوی دیگر آن بزرگواران عنایت ویژه بر مرجعیت قرآن ولزوم استفاده ازآن داشته اند. نتیجه طبیعی این دو آن است که (آیات الاحکام) مورد توجه ویژه اهل بیت(ع) قرار بگیرد.فتوا دادن ازنظر امامان اهل بیت(ع)کاری است بس خطیر واگر پای استنباط از قرآن به میان آید ،این حساسیت دوچندان خواهد شد، زیرا برای شناخت قرآن افزون بر آشنایی با زبان عرب، شناخت سبک ویژه بیانی قرآن نیز ضرورت دارد. آشنایی کلی با جهان بینی قرآنی نیز شرط لازم دیگری برای درستی استنباط احکام ازآن است. بنابراین تنها آشنایی با زبان عربی برای تفسیر قرآن واستنباط نظریه آن کافی نیست، همان گونه که تنها آشنایی با برخی از دانشهای مربوط به فهم استدلال، مثل منطق نیز، در فهم آن کافی نیست، دانستن زبان عربی، قواعد استدلال ، شناخت سبک ویژه قرآن وآشنایی با جهان بینی قرآنی از ارکان مهم فهم و استنباط احکام قرآنی است.هرکتابی به دلیل این که به زبانی از زبانهای موجود نوشته می شود، از قواعدی پیروی می کند که هر کتاب یا نوشته دیگر مجبور است از آن قواعد پیروی کند. در ارایه پیام، گاه مطلب به صورت (عام) بیان می شود و پس از آن ویژگیهای آن ذکر می شود تا آن کلام عام را تخصیص بز ند ، گاه مطلب به اجمال مطرح می شود وسپس در موقعیت مناسب ابعاد آن به تفصیل بیان می شود ، گ اه مطلب امری انتزاعی و ذهنی است، گاه امری خارجی و واقعیتی ملموس و... که در اصطلاح فقه واصول فقه ازاین مسایل زبانی با عناوین عام و خاص ، مطلق و مقید ، مجمل و مبین ، فهوم ومصداق و... یاد می شود.