اصحاب ایمه و فقه قرآنى

برای تعبیر اصحاب ایمه(ع) از کتابهای رجال و درایه، تعریف دقیق و روشنی به دست نمی آید و اهل رجال معیار و ملاک صحابه بودن را به صورت روشن و گویا بیان نکرده اند، ولی در جای جای سخنان رجال شناسان، نکته ها و اشاره هایی وجود دارد که می تواند در ارایه تعریفی برا ی اصحاب ایمه کارآمد باشد؛ ازآن جمله شیخ طوسی عنوان صحابه ایمه را به کسانی اختصاص داده است که بدون واسطه از ایمه نقل حدیث داشته اند. او براساس این معیار، حت6ی کسی چون اشعث بن قیس را از اصحاب علی(ع)شمرده وافزوده است:(ثم صار خارجیا ملعونا(پس از صحابی بودن، به خوارج پیوست و گرفتار لعنت شد.مامقانی نیز پس از نقل نظر کسانی که ربیعه بن عبدالرحمن (م:136 (را از اصحاب ایمه دانسته اند،می گوید:(مقصود از صحابه بودن وی، معاصر بودن او با ایمه است وگرنه جدایی او از ایمه و روش آنان آشکار است.) 1با توجه به دیدگاه شیخ طوسی و علامه مامقانی، می توان عنوان اصحاب ایمه(ع) را این گونه تعریف کرد:عنوان اصحاب ایمه(ع) به کسانی اطلاق می شود که افزون بر درک حضور ومحضر علمی یک یا چند امام و نقل روایت از ایشان، راه و روش امامان(ع)را پذیرفته وبرآن استوار باشند.